Was het niet Adèle Bloemendaal die dat zong? In de 60- en 70er jaren kregen ouders bij een 25 of 40 jarig huwelijksfeestje nog wel eens zo’n Rijnreisje van hun kinderen. Ik weet niet of het bij zo’n gelegenheid was, maar hier genieten Hanna en Gerrit aan boord van zo’n vakantieschip. Bij Sankt Goar kwamen ze vaak langsvaren. In die tijd was ons vakantie doel Badenhard, iets verder het binnenland in. Dan waren we geregeld aan de Rijn te vinden, mede dankzij de geweldige Imbiss die ze daar hebben. Wij zagen dan de loodsen aan boord klimmen en wat verderop voorbij de Loreley weer vàn boord gaan. Intussen hoorde je dan het Loreleylied:
Ich weiss nicht was soll es bedeuten,
dass ich so traurig bin.
Ein Marchen aus alten zeiten
dass kommt mir nicht auf dem Sinn…..
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt
Im Abendsonnenschein.
Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar,
Ihr goldenes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar.
Sie kämmt es mit goldenem Kamme
Und singt ein Lied dabey;
Das hat eine wundersame,
Gewaltige Melodei.
Den Schiffer, im kleinen Schiffe,
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenriffe,
Er schaut nur hinauf in die Höh´.
Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn;
Und das hat mit ihrem Singen
Die Lore-Ley getan.
Heinrich Heine, 1823
En ik kon het niet laten om dat telkens mee te zingen. We zochten haar zelfs op, het standbeeld van de Loreley boven op de berg aan de overkant.
Zo’n reisje langs de Rijn ging vaak tot Rüdesheim en dan weer terug. Ik meen dat ook oom Wim en tante Janna dat voor hun 40 jarig huwelijk kregen. Pa en tante Gerritje hebben het ook al eens gedaan. Ik geloof dat pa wel vaak bij de stops aan wal ging. Die kon nooit zo lang stilzitten. Ik zie hem er voor aan om ook daar de boer op te gaan, zelfs de wijnboer.