Ik begin nu te snappen waarom de jeugd en natuurlijk ook een categorie ouderen constant met hun mobiel bezig zijn. Ze moeten gewoon even kijken of er weer nieuwe post op Facebook is, want niet alleen je eigen post is te zien maar ook dat van je Facebookvrienden. Het zijn leuke, snelle contacten. Vaak zijn het foto’s die je wat vertellen over een van hen of wat ze meemaakten. Ik mis dan gewoon eigen stukjes zoals ik hier gewend ben te schrijven. Ik ben eigenlijk meer een verteller met een fotootje erbij dan een fotograaf met een regeltje uitleg. De winterfoto van ons huis aan de achterkant leek blijkbaar zo op het boerderijtje de Haar in Vorden waar we geboren zijn, dat toen bij neef Jan z’n herinneringen aan de oorlogstijd weer boven kwamen. Hij was zo’n opgeschoten jongen die veel bij ons op de Haar kwam voor een bordje roggemeelse pap. Hij heeft er ook wel gelogeerd en bij razzia’s bracht hij met vader Hendrik Jan de nacht door in een deel van het kippenhok bij de spoorlijn, waar hout lag opgeslagen, en waar de ratten door het stro ritselden. Hij vertelde over het wassen ’s morgens onder de pomp en over de deel van ‘de Haar’ waar de teil werd neergezet voor het zaterdagse bad, samen met onze vader Hendrik Jan.
Jan had nog wel een opmerking over het schilderijtje van de Haar dat tante Hermien zo mooi uit haar herinnering schilderde. ‘Die heuiberg klopt niet’, zei Jan. ‘Die was völle groter’. En hij kon het weten.
Jan, ik mis je, je mailtjes, bezoekje en je telefoongesprekjes.
Wel bijzonder dat zowel Diny als ik uiteindelijk, toen de kans zich voordeed, in een vergelijkbaar boerderijtje terecht zijn gekomen. Zonder deel….dat wel!
