Rick wat later op zijn Liliputter.
We konden kiezen tussen een paar huizen toen Wim bij Stork ging werken. We hadden gedacht dat hij misschien op en neer zou moeten rijden of zelfs een kosthuis moest zoeken, maar nee… Stork had net als daarvoor de Staalkat een paar huizen in de aanbieding. Ik zal je vertellen dat we na de bezichtiging van de nieuwbouw benedenflat aan de Jan Voermanstraat niet eens verder zijn gaan kijken. Op 23 januari 1968 werd er verhuisd. Het was toch apart om zo de plaats achter te laten waar je toch samen een nieuwe start maakte. Toen wist ik nog niet dat we dat nog vaker zouden doen. Rick was tijdens die verhuizing 4 maanden en logeerde bij oma Siet en de beide nog thuis wonende jongens Ben en Henry. Ook Tonny ontfermde zich over hem. Waar Gerhard was weet ik niet meer, maar Diny kwam me helpen de dozen een voor een uit te pakken. Rick werd teruggebracht door Willem Spannenberg samen met oma. Dat was niet zo’n gek idee. Willem reisde voor zijn baas veel in het oosten van Nederland en kon zo nog wel eens een passagier bij ons afleveren. In Hattem hadden ze in die verhuisdagen ook gemerkt dat Ricks linkerarm wat verkrampt leek en toen begon de molen te werken. Van de huisarts naar de neuroloog en wat later toen ook zijn been verkrampt bleek, naar de orthopeed. Natuurlijk was je bezorgd, maar het rare was dat de oma’s en opa nog bezorgder waren. Nu we zelf opa en oma zijn snappen we pas hoe zoiets werkt. Gelukkig zijn die twee van ons gezond van lijf en leden maar ik kan me nu beter voorstellen hoe pa en mama en ook moeder van der Kolk daar over zorgen hadden. Maar Rick draaide gewoon mee in ons buurtje en met alles wat er in ons gezin gebeurde. Intussen waren ook Dick en Anda dichtbij ons komen wonen, hoog in een torenflat. En dat voelde goed. Het zou een vriendschap worden voor het leven.