‘Je bent een bikkel’

Ineens lijkt het of je wereld op zijn kop staat. ‘Neem de auto nou mee’, zei ik vanmorgen nog tegen Wim. ‘Je bronchitis is net weer over’. Maar nee… het was toch goed weer… lekker even op de fiets naar de Bargeres waar hij elke maandagochtend zijn uurtje HOT heeft, afkorting voor Hart Op Tempo. Om 9 uur belde hij. Hij lag onderaan een steil fietspad waar hij met z’n fiets onderuit was gegaan. ‘Bel meteen maar 112, mijn voet staat er dwars onder’. Het was nog even uitpuzzelen waar die ambulance heen zou moeten want op dit fietspad kun je niet met een auto komen. De ambulance vertrok direct en namen zelf contact met hem op. Een geruststelling. Nu moest ik eerst die fiets terug zien te halen. Buurman Jans bleek opnieuw weer eens een redder in nood. Hij ging mee, maar toen stond de fiets op slot en geen sleutel… Met de auto kon ik er niet komen maar wel via een grote omweg naar de Zweelerbrink. Terwijl wij stonden te overleggen gingen er nog drie fietsers onderuit op dezelfde plek. Jans hielp een oudere man overeind. Die bleek ook gehavend, maar liep nog wel.
Dus Jans hees daarop Wim z’n fiets richting die Zweelerbrink brink en ik reed er helemaal omheen de hele Bargeres door. Zo kwam de fiets weer terug.
Toen ging ik meteen richting ziekenhuis waar ik Wim aantrof op de Eerste Hulp met zijn enkel al in het gips. Het bleek een gecompliceerde enkelbreuk. Na het maken van foto’s bleek de boel nog niet op de goede plek te zitten en begon het rukken en trekken aan de voet opnieuw. ’Je bent een bikkel’ hadden de zustertjes eerst nog gezegd, maar dit werd hem toch wat veel. Het hielp niet en nu ging hij regelrecht naar de operatiekamer. Om drie uur werd ik gebeld door de orthopeed met de mededeling dat het gelukt was om alles weer op z’n plek te krijgen en versterkt met twee schroeven en een plaat. Om vier uur lag hij weer in zijn bedje op de afdeling waar hij nog een paar dagen moet blijven.