Henk en Johan
Net voor de krullen van Johan zouden sneuvelen bij de kapper moest er nog een officiële foto gemaakt worden. En zonder krullen werd hij nog veel knapper.
Op 23 december 1953 wordt Evert Johan geboren, genoemd naar tante Hanna (die heette Everdina Johanna).
Diny en ik zijn de vorige avond al naar tante Hermien gebracht. Ik slaap bij Gerke en we hebben er al stoeiend een zootje van gemaakt. Tante Aart, één van de ongetrouwde zussen van oom Sjoerd, past op. Gerke schrikt zó, als ze haar aan hoort komen en zegt: “Pas maar op, straks slaat ze je voor je blote kont”. We duiken onder de puinhoop van dekens. Het valt mee met tante Aart, maar ’t is wel gelijk over met ’t stoeien. Tante Aart heeft de wind er goed onder! Altijd!
De volgende morgen hoor ik tante Hermien in de gang aan de telefoon:” Een jonge zoon..wat??…10 pond en een ons?….” Dat is Johan dus. Nadat pa tante Hermien gebeld heeft krijgt mama nog een hevige bloeding. Ze heeft maar 10% bloed meer en krijgt gelijk een bloedtransfusie. ”Een dubbeltje op zijn kant”, zei de arts achteraf.
Wij mochten die Kerst geen kerstboom van opoe, maar we mogen naar de buren kerstfeest vieren. De eerste kerstdag gaan Diny en ik aan het eind van de middag naar Breukink, waar uitgebreid het kerstverhaal wordt voorgelezen en waar we met de hele familie om de kerstboom zitten en kerstliedjes zingen. De 2e kerstdag mogen we naar Lettink, waar we gewoon als kinderen met opoe Lettink bij de kerstboom zitten, maar ook gezellig!
Annie Lettink is net zo oud als Diny en ik net als Dick(ie). Johan en Wim Lettink zijn nog jonger. Wim heeft behalve een leer- ook een spraakprobleem. Het is een lief jong. Ik schaam me er nog steeds voor als ik er aan denk dat we hem wel eens plaagden en zeiden: “Wim, zeg eens soep”. En Wim zei dan: “Poep”. Wat was dat toch eigenlijk flauw. Het leek of het Wim niets kon schelen, want verder speelden we gewoon allemaal met elkaar.
Wijzelf vieren Kerst altijd met een verhaal èn liedjes. Als papa uit de stal komt gaan de echte kaarsjes aan. Mama vraagt wat later ook regelmatig een ouder echtpaar uit de buurt Groote Haar, die zelf geen kinderen hebben, om een avond bij ons door te brengen. Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan. Het lijkt zo gewoon, maar die oude mensjes genieten enorm om zo met z’n allen Kerst te beleven.
Mama kan ook met overgave zingen met van die lange uithalen! Wanneer ze met de buurt, bestaande uit Toos Momberg, Jantje Lettink, Aaltje Breukink en mama natuurlijk bij ons oefenen voor de kerstviering van de vrouwenvereniging in Linde, is het een mooi kwartet. Diny bespeelt het orgel. Dus er moet altijd bij ons geoefend worden. Die vrouwenvereniging wordt in die tijd geleid door….ja ja…….juffrouw van der Hel!