Johanna F van Buren.
Wat leuk is het wanneer iemand reageert op een stukje op één van de weblogs. Al googelend komen ze soms bij mij terecht op zoek naar iets wat voor hen van belang is. Zo kwam Paulien terecht op de gedichten van Johanna van Buren op weblog 2.
Ooit had Johanna een gedichtje geschreven over haar moeder en oom, Anneke en Joop Kamperman, toen die als kinderen buiten speelden. Ze probeerde dit ergens te achterhalen en kwam al zoekend bij mij terecht. Ze dacht dat de titel van het gedichtje [i]Breur en zussie [/i]zou zijn.
Ik heb het hele boek van Johanna van Buren, een erfenis van tante Riek voor neef Wim, doorgezocht en kwam bij het volgende gedichtje "[i]Jonchien"[/i] uit. Het is zo mooi omschreven dat ik het gewoon voor me zie.
Jonchien
Een maechien en een jonchien,
Ik wete ’t neet zo net,
Mar ’t liekt miej èvenoalders,
Elk met een autoped,
Komt stief deur hier de weg langs,
Ik zee ze mennig keer,
Zee goat nog neet noa schole,
Zint duch miej, ’n joar of veer.
Het maechien kan gewödden
Op eren autoped,
Had lopen… en dan glieren
Nen helen, helen zet!
’t Is vlugge as nen ekert,
De rökkies wèèit der van.
Het jonchien, nöuw zoo vlugge,
Kump aait eets achteran.
As ’t maechien uut eglierd is
Op ere gummirae,
Kump tooverdan het jonchien,
Dan stoat ze biej mekae.
Ik heur’ ’t neet, mar ‘k kan noagoan,
Det ’t maechien teeg’n um zeg:
Hee mut een èèndtien wieder
Nog slieren langs de weg.
Schoorvotend gliert het jonchien
Dan nog een endtien deur,
Mar hee kump gauw weerumme,
Hee veult der neet völ’ veur.
En doalijk op ’t weerum’ rit
Is ’t maechien weer veuran!
Het jonchien tukkert nerig
Een èèndtien achteran.
Het maechien is de baas en
Deelt de lakens uut,
En toch wil ’t jonchien geerne
Biej eer wèèn, albesluut.
An kleine wichter zeej mangs
Wee laeter leiding gif,
En is ’t in huus neet vaeke
De vrouw’, dee de wetten schrif?
Johanna van Buren