We schrokken ervan toen we bij het Kinepolis aankwamen, zoveel jongelui. We wilden een avondje naar de film. Janneke had de film Jumanji in de jungle gezien en was er nogal lovend over. Ik kende de vorige Jumanji nog. Rick heeft die video en ik heb die regelmatig als laatste les voor de vakantie gebruikt voor de brugklassers.
Deze nieuwe versie van Jumanji draait ook hier in Emmen, maar dat er zoveel belangstelling voor zou zijn had ik niet verwacht en ik zag ons als senioren al geperst tussen de kauwende en giebelende jongeren zitten. Het plein voor het Kinepolis en de hele hal stond barstens vol met jongelui.
Maar eenmaal binnen bleek het een gereserveerde avond in drie zalen te zijn van het Esdal College over Kunst. Wij konden dus gewoon naar binnen. Onze plaatsen waren helemaal midden achter en voor ons was de rugleuning al helemaal stuk en ik vroeg me af hoe zoiets kon. We waren op tijd en lang de enige bezoekers voor Jumanji. Toen de film begon waren we met z’n achten. En toen zag ik het. Een paar jonge meisjes waren binnen gekomen met een blad met popcorn en drinken en zij zetten zich uitvoerig beneden ons. De voetjes gingen omhoog en ja hoor, zij zaten met hun voeten bovenaan tegen de leuning voor hen. Geen wonder dat dat het eerste slijt, zelfs in zo’n nieuw gebouw als Kinepolis.
Toen begon het spektakel. Met ons 3D brillen op zagen we de engste beesten voorbij komen en ik begon me al af te vragen wat ik hier deed. ‘Ik vin d’r niks an’, zei ik al eens tegen Wim, maar die reageerde niet. Maar toen ik eenmaal in het verhaal zat werd het beter en zag ik de lijn in het geheel. In elk geval waren we een avondje uit.
Eenmaal thuis keken we samen naar ‘Floortje naar het einde van de wereld’, dit keer op een ver tropisch eiland en maakten we kennis met de cultuur van een vissersvolkje dat in huisjes op het water woont. Toch meer mijn ding.
