Ooit noemde ik een van de pups van Scott en Tessa Columbus. Dat was een echte ontdekkingsreiziger. Die was ik altijd kwijt, wist altijd nieuwe plekjes op en buiten ons erf te ontdekken, tot op het land van boer Bloeming. Een paar jaar later hadden we haar opvolger: een van de lammeren had dezelfde genen.
‘Hier heb je Jut en Jul’, zei Rob toen hij ze bracht. Dat deed me even denken dat het wat sullige lammeren waren. Integendeel dus. De zwarte had al gauw een kwetsbaar stuk in het gaas ontdekt en de witte kwam er snel achteraan. De weg naar ons huis vonden ze met de ogen dicht en zo stonden ze telkens voor de deur. Het kon niet dat ze honger hadden, ze kregen genoeg. Maar zij vonden van niet dus. Het gat in het gaas was intussen allang dicht maar de mazen in het gaas waren net groot genoeg om zich er door te kunnen wurmen. Ze volgden alles wat benen of poten had want daar kwam de melk vandaan, hun instinct zei het.
Frank belde toen alweer dat hij in het voorbij fietsen die kleine aapjes alweer buiten de wei zag lopen. Ik had het al geprobeerd met het instellen van het schrikdraad, maar dat voelden ze niet, er zou wel ergens een draad kapot zijn. De twins zaten daarna maar even weer in hun hok, konden ze bijslapen. Ze moesten maar gauw dikker worden, dan passen ze niet meer door de openingen van het schapengaas.
Ach… wat een mooi stel was het. Het laatste jaar lukte het niet meer met fleslammeren. Dan moet je eerlijk zijn voor jezelf. Aan alles komt een eind. Rob maakte toen zelf een lammerenbar. Zou het graag eens willen zien..