Wim was niet op andere gedachten te brengen. Hij ging mee naar aqua joggen. ‘Ik doe echt wel kalm an’, zei hij. We gingen maar met de auto want met een stok op de fiets leek geen goed idee. Nu kon hij vanaf de parkeerplaats gewoon met stok het Aquarena in.
Tegelijk met ons komt Frida aanlopen. ‘Kereltje toch!’, zei ze ‘wat is er nou?’ We schieten meteen al in de lach, anderen met mij. Dina vertelt: ‘Tja, toen mijn man met de oudste van 4 de nieuwe baby ging bekijken, zei hij ook ‘Kereltje, kereltje’. Zo klein leek hij nog. ‘Keteltje keteltje’, sprak de oudste hem na. Ze was het nooit vergeten.
Wim deed inderdaad kalm an. ‘Je hebt geen geduld’, had de fysiotherapeut de laatste keer tegen hem gezegd. En de huisarts heeft gisteren geconstateerd dat deze pijn echt iets was van de spieren, geen botontkalking.
Na het zwemmen drinken we met deze club altijd even koffie en vandaag komen de gesprekken op kinderen en kleinkinderen. Swenny vertelt over haar dochter die een autistische zoon heeft en een jongen met het Down syndroom. Ze doen het beiden goed, maar het heeft wel wat teweeg gebracht in het gezin. De grootse plannen voor de carrières van de ouders veranderden behoorlijk want ook hier kreeg de liefde voor hun kinderen voorrang.
Ik besefte des te meer dat wij niet alleen staan in moeilijke situaties en bewonderde ook Swanny hoe zij met liefde over haar kleinzonen sprak die nu net volwassen zijn.
