Heel hoog is-t-ie.
De Dom van Keulen… die moet je toch gezien hebben. Ooit ben ik er geweest in de eerste klas van het Baudartius , maar dat is wel 54 jaar geleden. Vandaag ging het weer gebeuren. Bovendien had Ben de wens om de toren te gaan beklimmen. Ben zoekt uit hoever we met de auto kunnen. Wim brengt ons er veilig heen en verder gaan we vanaf station Kletterberg met de Strassenbahn, een soort tram/ metro. Gaat prima en komen precies bij de Dom uit.
We beginnen eerst maar eens met een rondgang. Wat een heiligen overal. Het doet me minder dan ik dacht. De NH Kerk in Vorden doet me meer. En zeker de kathedraal van Autun die we een paar jaar geleden bezochten op weg naar Piet en Marry in de Morvan. Wel bewonderen we de prachtige mozaïeken op de vloer. Wim vraagt zich af hoe het zou klinken als ze er met Valerius een concert zouden geven.
We zijn intussen bij de Information aangeland. Ik krijg meteen de lucht in de neus van de witte zakdoek van opoe Bijenhof met een scheutje Boldoot eau de cologne. “Wie-j neumen dat altied: [i]de bolle is dood[/i], merkt Ben op. We proberen het testflesje uit en Diny en ik moeten gewoon zo’n klein flesje kopen. Ach… opoe.
Dan gaan we op weg naar het Walraf Museum. Ook hier op de eerste verdieping enorm veel afbeeldingen van bijbelse verhalen, maar ook van veel martelaren. Vooral de H Ursula speelt in Keulen een belangrijke rol, moet ik toch eens nalezen, liep slecht af met haar.
De verdieping met de impressionisten was voor mij het mooiste. Van Gogh, Renoir, Monet, Degas, Gaugin en nog veel meer zijn hier vertegenwoordigd. Er hangt wat verder zelfs een Rembrand, een nieuwsgierig kijkende Rembrand himself. En wanneer je een mooie wolkenlucht ziet, is het gegarandeerd een Nederlandse schilder.
We zijn hier een paar uur mee onder de pannen. Echt de moeite waard. Dan is het tijd voor een broodje in de Sub Way met iets lekkers na.
De kans om de toren van de Dom te beklimmen is er nu voor Ben terwijl wij met z’n drieen wat winkels in en uit gaan. Wim kiest voor de Mediamarkt en is nieuwsgierig naar de prijzen, maar vindt ze aan de hoge kant. We dachten steeds dat apparatuur in Duitsland goedkoper zou zijn. Nou in Keulen in elk geval niet. Terug op het Domplein belt Diny na 10 minuten toch maar eens met Ben, want 4 uur is 4 uur. Zit hij toch iets verderop op een bankje op ons te wachten….
De Strassenbahn en Wim brengen ons aan het eind van de middag weer veilig thuis in het Regina Hotel hier in Sankt Augustin. Wat gaan we straks eten? Weer een buffetje of worden we weer bediend? Jullie zien het… we zijn echt uit!