Ik loop buiten noten te rapen. Het is een aangename bezigheid èn je blijft in beweging. De voorraad begint al aardig vorm te krijgen. Hadden we vorig jaar slechts 15 walnoten, nu al twee manden en 2 dozen vol en ik heb er al twee zakken van meegegeven met liefhebbers.
Binnen in huis hoor je praktisch niks, maar nu merk ik de voorbij denderende vrachtwagens duidelijker. Ik let er eigenlijk nooit zo op, we zijn er aan gewend net als mensen die aan een spoorlijn wonen. Die horen de trein ook bijna niet meer, alles went.
Af en toe komt er een helikopter over. Elke week wordt de gasleiding, die onder het land van de boer ligt, gecontroleerd. Een enkele keer een vliegtuig. Ik heb net weer een journaal gezien met die bommenregen en die zingende mensen in de schuilkelder in Kiev. Een keer per dag journaal zou eigenlijk genoeg zijn op dit moment.
Een vriendin was gistermiddag bij ons. Ze heeft als 5 jarig meisje het begin van de 2e WO meegemaakt, ze woonde in Schiedam. Ze zag ineens een heel groot vliegtuig overvliegen met veel kleintjes er omheen. Het was een van de bommenwerpers die Rotterdam zouden bombarderen met veel jagers er omheen. ‘Kijk papa, een heel groot vliegtuig met kleintjes’. Ze werd bang van al die geluiden. Haar vader maakte er een verhaaltje van over een moedervliegtuig met heel veel lieve kindertjes’. Hun huis kwam er ook niet ongeschonden uit maar bleef staan.
Ze heeft de hele oorlog bewust meegemaakt tot aan de hongerwinter aan toe toen ze in bussen met veel andere kinderen naar Drenthe gestuurd werd en zich verloren voelde toen ze van het ene gezin naar het andere gebracht werd tot ze bij een boerenfamilie terecht kwam waar ze een echt thuisgevoel kreeg. Ze heeft nu last van alle gebeurtenissen in Oekraïne en gaan haar gedachten vaak terug naar die tijd in haar vroege jeugd.