Tussen de bedrijven door gaat Robin achter de computer. De muts… och, die houdt hij maar even op.
“Noe zie wie-j vanaovend niks van ‘et vuurwerk, zegt Wim wat sipjes. Het is dik van de mist als we naar Gerhard en Judith rijden. Daar zullen we van 4 tot een uur of 8 zijn . Ik heb wat appelflappen mee en Wim een fles wijn. Edith zorgt voor een lekker gevulde erwtensoep. Het is nog steeds dik van de mist als de mannen om 7 uur naar buiten gaan om een vuurwerkspektakel aan te richten. Het valt mee. Als er gekleurd vuurwerk met gekleurde Bengaalse ballen afgestoken wordt. Zien we de hele buurt afgetekend tegen al die mooie kleuren. Het is erg gezellig samen.
Wim moest vroeger niet veel hebben van vuurwerk, veel te gevaarlijk, maar op lang aandringen van de jongens bestelde hij dan toch een kinderpakketje. Dat werd oudejaarsochtend samen met de jongens opgehaald. Eén keer kwamen ze allemaal glunderend zelfs met een enorm pakket aanzetten. “Kinderpakketje”, vraag ik? “Ik heb het nog gezegd, klopt dit wel, maar ze zeiden als er je naam en adres op staat is het goed. En er stond echt van der Kolk Marnixstraat 40 op.”
Nu koopt Wim al jaren zelf geen vuurwerk meer, maar Gerhard en Mark gaan steeds even de grens over en halen in Meppen hun voorraad. Nee…. geen kinderpakketjes.
Om 10 voor 12 schenkt Wim thuis onze glazen vol en we klinken met z’n tweeën op het nieuwe jaar:”En dat we maar samen oud mogen worden!”
Even later staan we buiten. Het is helder en aan alle kanten zien we het vuurwerk de lucht in gaan. Bargeroosterveld is het best te zien en buurman Alle heeft de prachtigste gekleurde fonteinen en vuurpijlen… ook vast geen kinderpakketje…