Onze familie Kip.
Afgelopen zondag aten we weer eens kip… je weet wel zo’n lekker kippetje in een braadzak bereid. Lang niet gehad. Wim heeft het gebraden. Ik mocht het verdelen. Rick at ook bij ons, want het was zondag. En die kan heel wat aan. Judith vergeleek hem eens met een vuinisvat. Wanneer wij op vakantie zijn wordt hij regelmatig te eten gevraagd bij de broers. Alles wat er overblijft kun je bij Rick kwijt. Je hoeft dan niet te denken: hier hebben we morgen nog een portie aan, want als je vraagt of hij er nog zin in heeft, zegt hij meestal zoiets van:”Vooruit dan maar” en kun je die extra portie zo op z’n bord kieperen.
Ik gaf hem een enorme portie groente waar hij de hele week bijna op kan teren, want we vertrouwen die kookkunst van Rick nog niet erg. “Geef hem die poot ook maar”, zegt Wim. “Ik dacht dat een kip twee poten had. Waar is die andere poot”, vraag ik hem. “Ooohh ….dat was niks…. daar zat zowat niks aan”. Nou dat zal wel… ha ha ..… en ik moet gelijk aan die ober denken in Twente.
Daar had iemand ook kip besteld in een restaurant en even later wordt de kip opgediend. De man die besteld heeft ziet dat de kip maar één poot heeft: “Zeg ober…. dee kippe hef maor één poot”. “Nou en…”, antwoordt de ober. “Een kippe hef altied twee poten”, zegt de man. “Ach wat”… zegt de ober….”Wo’j ‘em etten of wo’j d’r mee daansen”?
Gisteren gingen onze vier kuikens vreselijk te keer. Moeder kip en de haan waren onder het tuinhekje doorgegaan en verdwenen. Moeder is haar zorg aan het afbouwen. Toen ik het tuinhekje voor ze open deed schoten ze gelijk onder de rhododendrons. Even later waren ze weer herenigd. Het is een mooi gezicht… pa en moe met de vier kuikens die de hele dag op het erf rondscharrelen. Nu maar hopen dat die kuikens niet alleen maar haantjes zijn!