Hendrik met een van de mooie meiden.
Nu de datum eindelijk onder handbereik is gaat de stemming van Wim behoorlijk omhoog. Hij fietst flink op de home trainer en dat doet hem goed. Het lijkt of zijn spieren sterker worden en dat het ietsje scheelt met de pijn.
Hij kan nu weer genieten van alles wat er op ons erf gebeurt. De drie hennetjes die in juni uit het ei kropen zitten ’s nachts dan nog wel wat afgezonderd in de hulstboom naast het kippenhokje maar ze zijn intussen helemaal door Hendrik geaccepteerd. Tja… het zijn ook een stel mooie meiden geworden. Nu moeten ze nog gaan leggen.
Ik hou alle dames in de gaten. De gouden en de grijze kip leggen keurig hun ei in het hok maar de bruine kip met de lichte staart heeft gewisseld van legplek, nu heeft ze onder de kapschuur een oude legplek opnieuw in gebruik genomen. Jammer dat Queeny het doorhad want het eerste ei dat ik er echt zag liggen achter de grasmaaier was even later verdwenen. En er is dus maar één die ik ervan verdenk en die me even later schuldbewust aankijkt terwijl ze de tong nog even om haar bek laat gaan.
De kloek met haar vier kuikens zal ook wel aan haar rust toe zijn. De vier haantjes, jammer ja, flierefluiten verder rond. Wat moeten we daar nou weer mee. Ria zei telkens: ’Ik kan kippen slachten hoor’, maar toen ik voorstelde dat zij de haantjes straks mocht hebben als er wat meer vlees aan zit, schrok ze er zichtbaar van. Straks wordt het dan toch buurman Jans die heel goed en humaan dat karweitje kan klaren. Hij heeft een tante Jantina, die gek is op zo’n lekker gebraden haantje. Want zelf opeten… dat is misschien wat schijnheilig, ik kan ze zelf niet door de keel krijgen. Och, voorlopig gun ik ze nog een tijdje lekker rondscharrelen op ons erf. Ik zie ze genieten. Hoewel… Hendrik houdt ze streng in het gareel, maar als echte pubers trekken ze zich er niet veel van aan.
Zouden onze kippen wel beseffen dat ze het zoveel beter hebben dan veel soortgenoten?