Onze huisarts in Hengelo is dokter Busschers. Hij heeft een vrouw, waar we niet zo blij mee zijn. Die is in staat om de deur voor je neus op slot te draaien als het spreekuur net voorbij is. Maar hij…. is geweldig. Hij komt voor alle kinderziektes. Het eerste half jaar dat Gerhard naar school gaat brengt hij de bof, de waterpokken, de rode hond èn de mazelen mee. En Rick doet overal aan mee, vanzelf wel een dag of 10 later. Alleen Mark nog niet, die is dan nog geen half jaar en tot zolang werken de immuniteitsstoffen die hij van mij heeft meegekregen. Alleen krijgt hij op een gegeven moment wel de rode hond. Busschers zegt:”Dat kan alleen maar als jezelf die ziekte niet gehad hebt. ’t Is maar goed dat tegenwoordig alle meisjes hiertegen ingeënt worden. Mark doet ook nog even mee met de “vierde ziekte”. Ook allemaal rode vlekken!
Daarna krijgen we “de amandelen”. Na diverse oranje penicilinedrankjes moeten die er bij Gerhard uit.
We hebben hem een trein beloofd. Na 1 nachtje ziekenhuis mogen we hem weer ophalen. Het eerste wat hij zegt: “Is de trein er al?”En als we zeggen:”Ja, hoor!” ”Rijdt hij vanzelf of moet je hem duwen?”. Tot aan de dag van vandaag vind ik het nog sneu, dat het een trein was die je met de hand moest laten rijden. Hoewel……. de trein wordt steeds uitgebreid en met playmobil aangevuld en Robin speelt er 25 jaar later nog mee. Ook bij Rick gaan de amandelen eruit. Na die tijd heeft Mark die altijd braaf meedeed met keelontsteking hier nooit geen last meer van!
En dan hebbben we het nog niet eens over de bult op Gerhards hoofd zo groot als een ei wanneer hij met de step tegen een betonnen paal rijdt. Het is zo’n ei dat je wel eens in de Donald Duck tegenkomt! In paniek naar de dokter. Busschers zegt dan:”Wat wil je dat ik doe……, moet ik hem er afsnijden!!” Na een paar dagen is de bult al weer verdwenen.
Of die keer dat Gerhard de aambeienzalf ontdekt en op dat tuutje dat er aanzit gaat zitten zuigen. Of alweer Gerhard, die mijn “pil” ontdekt en er eentje probeert. Beide keren is de dokter er niet en belt die “kwaaie” mevr. Busschers zelfs de kinderarts om te horen wat er eventueel gebeuren moet. Ik weet niet meer wie van de 3 de punt van de thermometer afgebeten heeft, maar opnieuw is het onze huisarts die onze paniek weet te sussen.
Op een dag belt er een mevrouw aan, die angstig naar boven wijst en sssssst doet.
Gerhard ( ja natuurlijk ) ligt languit in de vensterbank bij een open raam. Zij blijft eronder staan om hem eventueel op te vangen of in elk geval zijn val te breken. Ik sluip voorzichtig naar boven om Gerhard met zachte hand uit die vensterbank te krijgen! Oei!
Rick komt niet op zulke ideeën. Ik zie altijd wat hij van plan is en grijp dan in. En zijn we bij anderen dan hangt hij meestal tegen mijn knie.
Mark is ook voorzichtiger, maar soms gaat het toch even mis. Ik had al vaak gezegd:”Doe die ballon niet in je mond, dat is gevaarlijk…dat blijft in je maag plakken….word je hééél ziek van. ”Tot hij op een keer op het mondstukje van een kapotte ballon kauwt en het toch inslikt. Hij is in paniek, denkt dat z’n laatste uur geslagen heeft en roept steeds: “Mama, de dokter bellen” en houdt er niet mee op voor ik dat gedaan heb. Opnieuw stelt Busschers me gerust:”Dat komt er vanzelf wel weer uit hoor”.
