Wanneer ik terugdenk aan onze 6 jaren aan de Jan Voermanstraat komen de herinneringen als flitsen in mijn brein terug. Karin en Alfred met zoontje Vincent aan de ene kant naast ons. Alfred was ook machinist op de grote vaart en was ook van plan om aan de wal verder te gaan. Voor hij van een reis thuis kwam , bracht Karin altijd de lekkere drankjes die nog niet op waren voor Alfred nieuwe meebracht. Vond Wim helemaal niet erg en hij en Karin namen er dan even van. Aan de andere kant woonden Han en Riet die dolblij waren met hun huis nadat ze een paar jaar bij familie hadden ingewoond op een slaapkamer. Hun dochtertje heette Petra en was van Gerhards leeftijd.
Onze huisarts heette Busschers en was een hulp in bange kinderziektedagen. Nadat Gerhard op de kleuterschool was begonnen kregen ze de bof, de mazelen en de rode hond, alle drie. Nee niet tegelijk maar achter elkaar. Het nam een half jaar in beslag. Gerhard reed eens met de step tegen de garagedeuren en kreeg een ei op z’n hoofd zoals ik die alleen nog maar in de Donald Ducks was tegengekomen. Op mijn paniekerig telefoontje mocht ik meteen komen. Busschers keek er naar en vroeg: ’Wat wil je? Dat ik hem er af snijd?’ We hadden vanzelf het goede gekozen door met koude waslapjes in de weer te gaan. De keer dat hij aan de aambeienzalf had gezeten of de thermometer had afgebeten zodat de kwikrolletjes door de kamer dartelden waren lastiger, maar de adviezen volgden we spoorslags . Toen er op een dag een mevrouw aanbelde wees ze naar boven en zei: ‘Er ligt een jongetje in de vensterbank. Ga maar voorzichtig naar boven. Ik blijf er wel onder staan. Lag Gerhard languit in de vensterbank. Ook weer goed gegaan.
En dan heb ik het nog niet over Rick gehad die weer andere zorgen met zich meebracht. En Mark bleek al snel zijn eigen weg te gaan wat het uitrukken van de politie tot gevolg had. Tot mijn grote opluchting kwam een dame met mijn knulletje in dat oranje pakje aanwandelen. Hij was gewoon een blokje rond gegaan, wel midden in de stad Hengelo. Ik heb het opnieuw benauwd als ik er aan denk. En toch… kleine kinderen, kleine zorgen.
zie: 7 december 2009 10.13