Het was een mooie gelegenheid om in deze vakantie ook Henk en Anneke op te zoeken. Op maandag kregen ze de kleintjes van Jan en Monique. Leuk, zien we die ook eens. Het gaat zo snel.
Het werd voor ons even terug in de tijd. Kleine Willem was herstellende van de waterpokken en vond het bezoek maar matig. Met de versjes als poesje mauw en hondje blaf kon ik hem even afleiden terwijl Anneke de koffie en thee verzorgde. Het was maar even en oma en opa waren er druk mee. Tot zusje Mare haar middagslaapje uit had. Dat was de oplossing, de kers op de taart en de rust in huis. Willem lachte weer breed uit en ze wist precies hoe ze hem kon laten spelen. Zo’n zusje zou iedereen moeten hebben.
Ik had het lang niet meegemaakt, misschien ook verdrongen. Want zelf hebben we natuurlijk vroeger ook die momenten gehad met huilende kinderen die je bijna niet kon troosten. Gerhard zat net op de kleuterschool en bracht achter elkaar de waterpokken, de bof en de mazelen mee en tot slot de rode hond. Rick deed thuis trouw mee, alles net een weekje later. Mark was net geen half jaar en bleek voor de meeste kinderziektes nog immuun. Alleen kreeg hij toch rare vlekken. Toen ik met hem naar de huisarts ging bleek het rode hond te zijn. Volgens de huisarts zou ik het niet gehad hebben vroeger anders zou hij het zo jong niet gekregen hebben.Ook dat waren heftige maanden.
Het was goed om elkaar weer te zien na ook voor hen een spannende tijd met een nest pups en een herstellende Henk waarbij veel op Annekes schouders terecht kwam.
