Ze zijn er weer, de twee vriendinnen. Ik hoor ze al vanuit mijn kleedhokje in het Aquarenabad. Er moet veel bijgepraat worden na een weekend of misschien wel een hele week. In het water gaat het gewoon door met deze twee. Alleen als Hilbrand de touwtjes strak trekt met de oefeningen is het even stil.
We kennen ze al heel lang. Samen houden ze de lief en leed pot bij en zo kreeg Wim al eens een kaart met een origineel opschrift en een pot met opkikkertjes toen hij even uit de running was.
Vroeger zwommen ze ook op donderdag maar door een rare verandering in de afmeting van het bad bij het aqua joggen kregen we te maken met een groep waterpologasten naast ons en dat pikten de dames niet. De ballen vlogen ons af en toe om de oren.
‘Op maandag is het rustig’, adviseerden ze ons al. ‘Dan hebben we Hilbrand en krijgen we een degelijke les èn hebben we het hele bad tot onze beschikking’. Op donderdag is intussen de rust weergekeerd, maar wij zijn ook op maandag van de partij. Na het aankleden vroeg ik of ze elkaar al heel lang kenden. Tja… beiden import hier in Emmen, kinderen bij elkaar in de klas, samen leesmoeder, bibliotheekmoeder, dezelfde interesses en zo is het gekomen. Altijd gespreksstof.
‘Ze noemen ons ook wel Knabbel en Babbel’, zei Louise. Dat houden we er in!
