‘Kom gauw… kiek… daor he-j ze’. Ik versta Wim niet goed en dan volgt: ’Schiet op anders bunt ze weer weg’. Ik zie hem naar de vijver kijken en dan weet ik het. Het zijn de nieuwe goudvisjes die we gisteren kochten. We wilden er vijf kopen voor in de vijver. De vijver waar we veel troep uitgevist hebben en die nu met de flinke pomp elke nacht een paar uur zuurstof in het water produceert. Die ligt er weer gezond bij. In de dierenwinkel leken die goudvisjes wel erg klein zodat we er meteen maar 10 meenamen. Onderweg viel in een bocht de zak met vissen die ik tussen mijn benen had staan om. Pats… die vissen zouden zich dood kunnen schrikken. Viel mee…
Voorzichtig liet ik ze even later met zak en al in het water zakken om te wennen aan de iets koudere temperatuur. Daarna liet ik ze los en strooide er een beetje voer achteraan.
Even bleven ze in de buurt en daarna was het wegwezen. Alle 10 leken levendig. Ik hoop dat ze een goed leven krijgen bij ons. Even later waren ze niet terug te vinden in deze flinke vijver.
En nu vanmorgen… zag Wim ze ineens. Er zwommen er een stuk of 5 gezellig bij elkaar. Zo… de eerste nacht hebben ze overleefd. Nu afwachten of de reiger de vijver met rust laat.
