We hadden net ons eerste caravannetje gekocht– een Knaus Schwalbennest uit 1962– toen Tom Woodgate, die voor zijn Engelse bedrijf inspecties moest uitvoeren bij Holvrieka Ido, op een zondag bij ons op bezoek kwam. Hij logeerde in hotel ten Cate, maar vond het erg gezellig bij ons geloof ik.
Hij vroeg of we wel eens in Engeland geweest waren. Nee dat waren we niet. Ik wist alleen dat Dick Lettink met school wel eens met een uitwisseling in het Lake District geweest was en dat hij daar erg enthousiast over was.
"Nee"… zei ik… "dat water ertussen hè, maar als we ooit eens naar Engeland gaan zou ik het liefst naar het Lake District willen". Tom werd helemaal exited. "Lake district..? That’s were we used to live.
When you ever decide to come over.. we’ll put our caravan for you on a campsite at Derwentwater for a few weeks".
We hoefden er niet lang over te denken. Het contact bleef. Hij kwam regelmatig een zondag. Hij hielp Gerhard met z’n engels en was gecharmeerd van Rick en Mark. Wanneer hij wilde uitleggen dat het ergens rustig was zei hij: "It’s so quiet there… it’s just like Emmen on a sunday".
Het jaar erop maakten we de overtocht naar Hull en reden naar Manchester naar de familie Woodgate on the Woodsendroad. Ze hadden net de bruiloft van Linda achter de rug en we moesten nog wel de bruidstaart proeven.
Nichtje Jill reed mee naar het Lake District en we werden door zus en zwager Margaret en Keith ontvangen op de camping aan het Derwentwater. Het werd een vakantie om nooit te vergeten!
