Soms maak ik me zorgen waar ik toch met al die verzamelde spullen heen moet. Ons huis is te vol… of misschien zou je ook kunnen zeggen: ons huis is te klein. Iemand gaf eens het advies om elke vier jaar te verhuizen. Dat ruimt lekker op want je neemt alleen de dingen mee naar je nieuwe woonplek die daar belangrijk genoeg voor zijn. Maar wat ga je doen met alle zaken die waarde voor je hebben gekregen, nu je ouder geworden bent. Als je er niet meer bent, wie vindt ze dan ook nog de moeite waard. In mijn dromen heb ik de jongens al een container zien aanrukken waar al mijn door hen ongewenste schilderijen, kleding, prulletjes, souvenirs enz. in gekieperd werden.
Tot ik gisteren de krant opensloeg en een interview las met Peter Möricke, een schrijver van ZKV’s, Zeer Korte Verhalen. Hij wint het nog van zijn vriend en collega A.L. Snijders, die er in 2010 zelfs de Christiaan Huygensprijs voor kreeg. Möricke schrijft verhalen die nog op de palm van een hand passen. Ik werd ineens geboeid door een regel in dat interview die hij zijn kinderen heeft voorgehouden: Leef als een indiaan, laat geen sporen na. Hij fotografeert dus niet en van al zijn scripts, die hij in de loop der tijd schreef, heeft hij niets bewaard. Hoeven zijn kinderen niet meer weg te gooien.
Vandaag had ik een kort gesprek met Jan de Korte. Hij heeft met zijn Margriet een huis gekocht in een mooi nieuw stukje van Bargeroosterveld, vlakbij het Oosterse bos. Ja, ze hebben er zin in, maar… het huis is kleiner dan de pastorie waar ze nu nog wonen naast de Voorhof. Jan schildert niet onverdienstelijk en Margriet maakt heel mooie keramiek. Hij ziet er nogal tegenop om alles een plek te geven, zal waarschijnlijk niet lukken. Ik gaf hem het advies van Möricke mee:
Leef als een Indiaan!
Nu ik nog!
[i]Sometimes I’m worrying about all my gatherings in the house. It’s too much or… our house is too small. Once I get the advice to move every 4 years. But when I’m older we have many things with memories. In my dreams I’ve seen my boys busy with a huge container to throw it all in: paintings, clothes, stuff, souvenirs.
Yesterday I read the saturdy newspaper and read about a writer of V S S, Very Short Stories, Peter Möricke. And I read about one sentence he said and I won’t forget. He adviced his children: Live like an indian, leave no traces behind. He does not take pictures and he never kept his scripts he wrote. So there’s nothing to throw away for his children.
Today I had a short talk with Jan de Korte. He is going to move to a smaller house, while the vicarage where he lives with his wife Margriet, does not belong to our church anymore. He looked forward to it, but was also worried where to leave all his beautiful paintings and Margriet’s ceramics. So I gave him Möricke’s advice too: Live like an indian.
And now it’s my turn too….
[/i]