Honden kun je wat leren, veel leren zelfs. Ze waken voor je, ze waarschuwen als er bezoek aan het hek staat, ze voelen het als je verdrietig bent en komen je troosten door dicht tegen je aan te zitten. ’s Avonds zit ik met Storm aan mijn voeten en Queeny tussen Wim en mij in.
Met katten is het een ander verhaal. Die doen maar waar ze zelf zin in hebben. Suze was de aanhankelijkste van de twee die we al jaren hebben. Die krulde zich altijd bij Wim op de bank, zocht haar plekje waar wij het liever niet hadden. Ze was later incontinent en we deden haar om de zoveel uur naar buiten. Dat vond ze maar niks, maar je moet wat. Loeder is van een ander kaliber, het was onze buitenkat die alleen ’s morgens even binnenkwam voor haar kuipje vlees en daarna gauw weer verdween. Het liefst zat ze op de schutting het erf en oprit te overzien. Misschien zou je haar de waakkat kunnen noemen. Nee Loeder houdt niet van geknuffel. Als je haar al eens oppakt houdt ze zich gespannen en floept bij de eerste de beste kans van je arm af.
En toen ging de 19 jaar oude Suze dood en heeft haar dochter Loeder de regie in handen. Ze is een binnenkat geworden. Ja…’s nachts is ze wel buiten of in de schuur, maar overdag heeft ze haar eigen plek opgeëist op het kastje in de keuken. Er was geen houden aan, de oplaadsnoertjes die er lagen, schoof ze aan de kant en het klokje dat Wim bij Holvrieka kreeg bij zijn afscheid duwde ze gewoon over de rand van de kast naar beneden, in gruzelementen dus. En wat je ook deed, even later lag ze er weer, een sterke kat.
Eigenlijk hebben we nu maar één baas in huis en dat is Loeder.
