Aan het Schoolpad hebben we altijd een paar katten gehad om het muizenbestand onder controle te houden. Suze en Loeder waren de laatsten, beiden zijn minstens 20 jaar geworden, voordat We Dirk cadeau kregen. Als ik naar deze foto kijk komen de beelden snel terug van zo’n 7 jaar geleden. Vooruit hier komt zo’n herinnering:
Vanaf haar hoge uitkijkplaats zit Loeder vol verwachting naar me te kijken als ik de deur uitkom. Ik weet wel wat ze wil. Dat is zo gauw mogelijk zien binnen te komen. Vroeger toen Suze binnen nog haar domein had, taalde madam er niet naar, maar nu heeft ze haar territorium verlegd. Ze heeft alle warme plekjes in huis al uitgeprobeerd. Een eetkamerstoel die onder de tafel geschoven staat is goedgekeurd, want daarvandaan wordt ze nooit verjaagd, wij zien haar dan niet. De scanner die eerder al eens favoriet was is in ongenade gevallen. Maar de allerfijnste plek vindt ze toch wel het gevilte wollige kleed op de eetkamertafel. ’s Avonds heeft Loeder de meeste kans om te mogen blijven liggen want dan hebben Wim en ik ons teruggetrokken in de voorkamer.
Maar we hebben haar toch ook voor het vangen …of minstens het verjagen van muizen? En dat zien we niet meer gebeuren. Voor wat hoort wat toch? Elke morgen verwent Wim haar met een lekker hapje uit een kuipje. De rest , de brokjes staan in de schuur. Als die daar niet stonden kwam ze helemaal niet meer buiten. Toch verdwijnen die brokjes aardig snel. Pas zag Wim een dikke rooie kat uit het kattenluikje naar buiten komen. En dat was niet de onze. Dat moet ons Loedertje ook in de gaten houden, vinden wij. Geen inbrekers in huis of schuur. Storm en Queeny doen hun best. Nou Loeder nog!