Het begint al wanneer je je kind naar crèche of kleuterschool brengt. Een collegaatje van mij bracht haar oudste kind naar haar oppas toen ze na een paar maanden haar werk als docent weer oppakte. Ze vertelde me: ’Ik heb de hele tijd op weg naar school gehuild. Maar ik weet dat ik er niet gelukkiger van word als ik niet meer zou werken’. En zo was het. Het wende bij haar erg snel.
En zo zijn er meer momenten waarop je je kind moet laten gaan. De basisschool, schoolreisjes en later zelfs de discotheek. Moeder Coba zei altijd met een zucht: ’Den eersten dee ’t huus uutgeet… dat is het slimste’. En dat was ik toen ik naar Hattem ging wonen en werken. Ik begreep haar pas toen we Gerhard op zondagavond naar het station brachten als hij weer naar Lochem vertrok. Ik had al zoveel achtergelaten in Hengelo. Ik heb menig traantje gelaten en moest aan mama’s zin en zucht denken.
En wie ligt er nu niet wakker als de kinderen nog niet thuis zijn na een bezoek aan discotheek. Ik viel zaterdagsnachts pas echt in slaap als ik vroeg, maar vaak laat, het rammeltje van de fietsen had gehoord.
Rick ging zelfs elk weekend per trein en bus naar het internaat Werkenrode bij Groesbeek. Hij genoot er van. Het begon te wennen…. dat loslaten.
En nog steeds heb ik er moeite mee. Je kind blijft je kind, ook al is die al volwassen. Toen ik afgelopen week Paul van Vliet hoorde over zijn liedje ’Het touwtje uit de brievenbus’, trof me dat weer bijzonder.
Het lied is te horen als je op de titel van dit stukje klikt.