Het begint al wanneer je je kind naar crèche of kleuterschool brengt. Een collegaatje van mij bracht haar oudste kind naar haar oppas toen ze na een paar maanden haar werk als docent weer oppakte. Ze vertelde me: ’Ik heb de hele tijd op weg naar school gehuild. Maar ik weet dat ik er niet gelukkiger van word als ik niet meer zou werken’. En zo was het. Het wende bij haar erg snel.
En zo zijn er meer momenten waarop je je kind moet laten gaan. De basisschool, schoolreisjes en later zelfs de discotheek. Moeder Coba zei altijd met een zucht: ’Den eersten dee ’t huus uutgeet… dat is het slimste’. En dat was ik toen ik naar Hattem ging wonen en werken. Ik begreep haar pas toen we Gerhard op zondagavond naar het station brachten als hij weer naar Lochem vertrok. Ik had al zoveel achtergelaten in Hengelo. Ik heb menig traantje gelaten en moest aan mama’s zin en zucht denken.
En wie ligt er nu niet wakker als de kinderen nog niet thuis zijn na een bezoek aan discotheek. Ik viel zaterdagsnachts pas echt in slaap als ik vroeg, maar vaak laat, het rammeltje van de fietsen had gehoord.
Rick ging zelfs elk weekend per trein en bus naar het internaat Werkenrode bij Groesbeek. Hij genoot er van. Het begon te wennen…. dat loslaten.
En nog steeds heb ik er moeite mee. Je kind blijft je kind, ook al is die al volwassen. Toen ik laatst Paul van Vliet hoorde over zijn liedje ’Het touwtje uit de brievenbus’, trof me dat weer bijzonder.
Het touwtje uit de brievenbus
Ze zeggen:
Laat hem los
En laat hem niet meer binnen
Ze zeggen:
Laat hem gaan
Hij moet het overwinnen
Ze zeggen:
Niet erheen
Je kunt hem niets meer geven
Ze zeggen:
Deur op slot
Je hebt ook een eigen leven.
Maar ik heb hem toch gevoerd
Hap voor hapje
Ik heb hem leren lopen
Stap voor stapje
Sinaasappels
Buitenlucht
Boterhammen mee
Wandelen samen hand in hand
Rennen langs de zee
Een tikje op zijn vingers
Een pluimpje op zijn hoed
Een klopje op zijn schouder
Van: jongen jij gaat goed
Een glimlach van vertrouwen
Er wordt van jou gehouen
Die hele lange weg
Die wij samen zijn gegaan
Nemen geven
Leren leven
Eigen benen staan
Mijn hart mijn huis
Mijn beide armen
Stonden altijd open
En een touwtje uit de brievenbus:
Hij kon zo naar binnen lopen.
Maar ze zeggen:
Laat hem los
Niet meer met hem praten
Ze zeggen:
Laat hem gaan
Je moet het overlaten
Dus ik ga daar niet meer heen
Ik maak daar niet meer schoon
Ik heb mijn eigen leven
Maar ook dat van een zoon…
Die ik heb gevoerd
Hap voor hapje
Die ik heb leren lopen
Stap voor stapje
Sinaasappels
Buitenlucht
Boterhammen mee
Wandelen samen hand in hand
Rennen langs de zee.
Hij is weer even hulpeloos
Als dat kereltje van toen
Maar ik laat hem nu alleen
Ik mag nu niets meer doen.
Maar ik laat toch voor de zekerheid
Mocht hij naar huis verlangen
Dat touwtje uit de brievenbus
Voorlopig nog maar hangen.
© Paul van Vliet