Daar gebeurde het
Als laatste kom ik in de grote envelop met waardevolle herinneringen- zie weblog 2- een boekje tegen dat me niet kan vertellen wat dit nu met de familie Eggink te maken zou kunnen hebben. Na een eerst vluchtig doorbladeren had ik wel door dat het om een vrij jong overleden man ging die blijkbaar iets met motoren had.
Nadat ik de rest van de knipsels en brieven van Herman aan zijn zus opgenomen had en er een eenheid van heb gemaakt, lag dit boekje nog te wachten en begon ik het te lezen. Het gaf meteen iets van herkenning. Een moeder die haar zoon aan de dood verloor wil graag weergeven wat hij in het leven van anderen heeft betekend. Het zal haar heel goed hebben gedaan want het was een geliefd mens.
Akke Bokslag vertelt hierin over het leven van haar zoon Maarten Bokslag 1959-2000. Het zegt pijnlijk dat hij slechts 41 jaar mocht worden. Akke besloot om gesprekken te voeren met mensen die dicht bij Maarten hadden gestaan in zijn leven en daar iets mee te doen. En dat waren behalve natuurlijk zijn vrouw en twee kinderen, zus en broers en heel veel motorsportvrienden.
Het boek is verdeeld in gesprekken over haar zoon Maarten die ze met veel van zijn vrienden had gevoerd.
Ineens kom ik bij een hoofdstuk waarin ze vertelt over haar gesprek met zijn schoonouders, de ouders van zijn vrouw Wilma. En dat waren Anton en Dinie Voortman. Ineens begreep ik het verband. Maarten was niet alleen een geliefde schoonzoon maar ook een mede motorfanaat van schoonvader Anton. Het verklaarde veel.
Net als ik met mijn boek over het leven van Mark vertelde, waarin ondanks alles ook veel liefde en waardering voor hem te vinden was, was dit bij ook zeker Maarten het geval. Ook hij bleek voorgoed een plekje te hebben in vele harten.
Akke draagt het boekje op aan haar beide kleinkinderen Eva 7, en Thijs- 4.
Papa heeft gezegd: ‘Jullie redden het’, weet Eva nog.
Het moet moeder Akke veel goed hebben gedaan in de jaren na het overlijden van haar zoon. Respect!
Het is nu 22 jaar later. Wilma heeft nieuw geluk gevonden en de kinderen zijn intussen volwassen. Dinie Voortman moet me maar eens bijpraten.