Marinus en Jennie

‘En dan gaf Wim d’r een flinke klap op en warempel dan deed e et weer’. Soms vergeet je dingen die een ander juist bijblijven. Wat tegenwoordig als een noodzaak gezien wordt was vroeger nog niet eens bekend. In de 50er jaren kwam de tv bij sommige rijkere gezinnen in huis en als je geluk had als kind kon je daar ’s woendag- en zaterdagsmiddags naar Swiebertje of Pipo de Clown komen kijken. Toen Wim en ik in het huwelijksbootje stapten hadden we de luxe van een echte wasmachine, een automaat. Bovendien een gasfornuis met een ruitje in de ovendeur, het toppunt van luxe, vond Wim. Natuurlijk kwam er een paar jaar later ook een 2e hand tv bij. Daar hebben we jaren plezier van gehad. Tot die dag in Hengelo dat hij af en toe kuren begon te krijgen. Marinus en Jennie waren buren en omdat geen van ons familie in de buurt had gaf dat een extra band en kon je veel voor elkaar betekenen. Maar ja… wij verhuisden, zij verhuisden en hielden eens per jaar contact zoals dat gaat. Een paar jaar geleden haalden we de vriendschapsband weer eens aan en hebben we weer eens een middag bijgepraat. En zo kwamen ook bij hen de herinneringen boven. Ze vingen indertijd Gerhard en Rick op toen ik voor de bevalling van Mark naar het ziekenhuis ging. Dat stond me nog goed bij. ‘En’… zei Jennie, ‘wet ie nog wel dat jullie dee olde tillevisie nog hadden en dat den kuren kreeg. En dat Wim d’r toen een flinke klap op gaf… en hee deed et weer?’ En ineens kwamen ook bij mij die beelden terug.