Gerhard was hier. Zaterdagmiddag was hun kamer nog niet klaar. Die wordt helemaal opgepimpt met kleur. Maar nu is het voor elkaar, uptodate. Binnenkort gaan we kijken. Maar zondag kwam hij aan.
We hebben intussen een dvd tje gekregen van het Isala met de laatste foto van Wims heup, maar denk je dat we die op beeld konden krijgen? We hebben al jaren geen dvd’s meer afgespeeld. Dat was meer in de tijd van de kleinkinderen en daarna onze buurjongens. Intussen zijn ze allemaal zo groot dat ze geen dvd-tjes of videobanden meer komen kijken.
Gerhard wierp zich er op, trok beide laden onder de tv open op zoek naar een ander dvd-tje en schoot in de lach. ‘Die kunnen intussen wel bij het grof vuil’, zei hij toen hij de hoeveelheid stoffige oude videobanden zag.
‘Vorige week ging papa bijna over de rooie toen hij dacht aan verhuizen en aan alles wat er opgeruimd zou moeten worden en wat hij zelf niet kan’, merkte ik op.
‘Daar was ik ook bij’, zei Gerhard.
Zo hebben we deze week een begin gemaakt met het ‘kantoortje’ waar veel te veel ligt, o.a. nog van Mark, en wat Wim nooit meer gaat gebruiken. De enige waarvan we weten die er gemak van heeft is buurman Alle. En zo is dat onderdeel van de stress aan de kant.
Nu dan de volgende klus: de laden met overbodige videobanden. Het was even uitzoeken en schoonmaken, maar wat geeft dat een goed gevoel. Ik kwam wat aardige dvd’s tegen die het bekijken zeker nog waard zijn en meteen kwam Wims collega Foppe me voor de geest.
Die middag was ex-collega Foppe bij ons. Het was zulk mooi weer dat hij vanuit Nijemirdum belde of we thuis waren. De eerste keer zonder Dina. Hij bracht een paar dvd tjes mee die hij van onze filmbandjes gekopieerd had. Driekwart jaar terug had hij een mengpaneel en nog wat spullen bij ons opgehaald en hebben we nog een gezellige dag met hen gehad. Wij gebruikten die toch niet meer en daar zaten blijkbaar die oude filmbandjes nog bij.
Eén van die filmpjes was lang geleden tijdens onze vakantie in Normandië en Bretagne opgenomen en de andere was van het eerste nestje van Kim en Scott. Zó leuk om na zoveel jaar een stuk van ons leven te zien toen we hier net aan het Schoolpad woonden—1995—
Katja en Bartje die twee eigenwijze pony’s, de schapen en Frans die ze kwam voeren. Maar dat spelen van al die puppies en Wim die daar met z’n been in het gips op z’n leugenbankje zit …is helemaal geweldig!
Dat zijn nog eens memories…