We zijn er een beetje stil van. Wekenlang leef je er naar toe om een plan te kunnen trekken dat Wim weer mobiel kan worden. Vanmorgen stonden we dan op tijd klaar om naar Meppel te gaan: honden, kat, kippen, lammeren gevoerd en dan de kwark met vruchten op tafel.
Wie mij wat beter kent weet dat ik geen fan ben van auto rijden, maar ik begin een beetje trots te worden op mezelf dat ik de afgelopen 5 maanden al heel wat kilometertjes heb afgelegd tot in de Achterhoek toe. Nu waren we ruim op tijd in Meppel en we kregen meteen de opdracht om eerst heupfoto’s te laten maken. Daarna kwam het gesprek met orthopeed Luning. Om kort te gaan, hij was verrast dat Wim er zo goed uitzag, maar zag op de foto’s dat een hersteloperatie nog niet eenvoudig is. ‘Ik begin er niet aan’, zei de Emmense orthopeed een poosje terug. Ook Luning gaat het niet zelf doen. Er werd met een vrouwelijke collega Ettema overlegd die met een paar orthopeden in het Isala in Zwolle de ‘moeilijke gevallen’ doet. Het geval Wim bleek uniek, dat wist ik natuurlijk al jaren maar dat de kom van de heup zo raar in elkaar zat? Het leek wel helemaal uitgesleten in mijn onkundige ogen. Ze wilde hem zelf even in de ogen kunnen kijken en geen van beidedoktoren kon geloven dat Wim echt 79 is. ‘Je ziet er heel wat beter uit dan net na de operatie in december’, vond Luning.
Maar werd er wel een plan getrokken. De 28e mei wordt er een CT-scan gemaakt. Hiermee gaat de ‘orthopeed moeilijke klussen’ met haar collega’s in het Isala in Zwolle in beraad en daarna worden we gebeld over hun plan de campagne. Die operatie gaat in elk geval in Zwolle plaatsvinden.
We kwamen hierna weer een beetje bij in het café met een cappuccino en een saucijzenbroodje.
De hele weg terug werd er niks gezegd, beiden in gedachten. ‘Ik hoef de marathon niet meer te lopen’, zei Wim, ‘maar ik wil toch wel graag weer mobiel zijn’. Tja…
