Met deze oerdegelijke en originele Wilk uit, ik meen, 1967 hebben Ben en Diny al heel wat kilometers afgelegd en hebben er heel wat nachten in geslapen. Ooit hebben ze die gekocht, samen met de auto die er bij hoorde, van een buurman uit Velp en sinds die tijd hebben ze vanuit die Wilk heel wat bergen beklommen met z’n allen. Jaap ging zelfs als baby van 6 weken al mee. Er werd gewoon een gaskacheltje in de Wilk gemonteerd. Later vroeg ik hoe het gegaan was met baby Jaap. “O… niks an de hand… ie heuren ‘em niet. Thuus was ’t wat anders. Jaapje was zo gewend an de gezelligheid dat e niet allenig meer boaven wol liggen”.
We gingen eens samen op vakantie en konden in de buurt van Touls geen camping vinden en kampeerden ergens in het wild. Ben had de rijpste courgettes en andere vruchten uit de tuin meegenomen en ging met z’n benzinebrander an ‘et kokken en braojen zoals hij dat noemde. Het was volgens Ben de moeite van het opzetten van een voortent niet waard. Die avond viel Wouter in slaap achter in de kattebak van de auto en werd ’s nachts gewoon in z’n slaapzakje op de grond in de Wilk gelegd omdat er geen bedje meer was.
De volgende dag brachten we bezoekje aan Touls, zaten samen met wat Fransen met hun stokbroodjes onder de arm even in de kathedraal en gingen op weg naar Baume les Messieurs in de Jura. Ben wist een leuke camping municipal aan een riviertje met één douche. Dit laatste was voor Wim zéér belangrijk. Als er geen douche of tenminste een rivier of waterval is trekt hij verder, maar deze werd goedgekeurd… Wim z’n één sterrencamping.
Sallanches werd de volgende stop en hoewel vriend Ab daar ook voor ons allen geboekt had, stond er een bord met complet bij de ingang. Het duurde nogal voor we een plekje veroverd hadden. Wim wordt altijd wat rebels met zoiets en zet de boel gewoon ergens neer waar hij een plekje ziet. We hebben daar samen met hun buurtjes Ab en Willy, Gerrit en Henny en alle kinderen een paar prachtige bergtochten gemaakt. Ben neemt altijd voor onderweg z’n brandertje mee voor een soepje. “Neu… heb ik niet neudig”, zei Ab, “ik gao altied naor de hut boaven, lekkere goulashsuppe en brood met spek”. Alleen jammer… er was geen hut. Maar het werd een mooie dag in prachtige natuur.
Nee in deze Wilk zijn heel wat mooie vakanties doorgebracht. Tot Diny zei:”Met dat olde ding gao ik niet meer op pad”. Het heeft nog lang als zomerverblijf en logeerplek voor de vriendjes gediend, maar ik heb me laten vertellen dat het nu een speelplek voor een gezin met kleine kinderen geworden is.
Er is een Eriba voor in de plaats gekomen, een familiebezit. De vakanties worden keurig verdeeld. Nog even en Ben en Diny zijn niet meer van de schoolvakanties afhankelijk. Ik zie ze nog wel eens naar de Noordkaap vertrekken.
