Dit schilderij van De Boomgaard is in deze eerste tijd van Hein en Hanna gemaakt. Als je goed kijkt kun je haar nog de melkbussen zien wassen.
Het hangt nu op een mooie plek bij Henk en Anneke.
Mientje werd ze genoemd. Ze was de jongste van toen 9 kinderen in een Groesbeeks gezin. En het was aan het einde van de oorlog. De geallieerden kwamen dichterbij en alle mensen in Groesbeek moesten evacueren. De brug in Nijmegen was vlakbij immers. Het hele gezin ging naar de Achterhoek. De driejarige Mientje kwam met haar ouders en broertjes en zusjes in Linde bij Vorden terecht. De grootste kinderen bij, zoals wij dat noemden, De Klompenmaker en Mientje met de andere kleintjes en de ouders op De Boomgaard, bij Hein en Hanna op de boerderij.
Ze sliepen in een tot slaapkamer gepromoveerd kalverhok en daar waren ze heel blij mee. Mientje werd vanaf toen de oogappel van Hanna. Hanna die geen kinderen meer mocht krijgen omdat ze zieke nieren had genoot van de kinderen op hun erf en vooral van Mientje. Bijna een half jaar hebben ze op de boerderij gewoond. Toen kwam de bevrijding en haar vader ging kijken of hun huis er nog stond.
Het viel allemaal nog mee en ze gingen weer terug naar hun huis en dorp. Er werd nog een meisje geboren niet erg lang nadat ze thuis waren, nummer 10.
Ze bezochten na die tijd De Boomgaard nog regelmatig, maar Hanna werd steeds vaker ziek en in 1948 overleed zij.
Het gezin leefde mee en was mèt Hein heel verdrietig.
Toen een paar jaar later Coba en wij in het leven van Hein kwamen toonde de familie opnieuw haar belangstelling. Bij alle bijzondere gelegenheden werden Hein en Coba in Groesbeek uitgenodigd en als welkom lid van de familie gezien.
Mientje was ondertussen Mimy geworden en was een jaar ouder dan ik.
Ik zal een jaar of 16 zijn geweest toen ik er zelfs ging logeren met de trein. Ik werd een paar dagen opgenomen in die warme familie. De eerste avond dat ik met de hele schare aan tafel zat kon ik ze zelfs niet eens verstaan. Het Groesbeeks verschilt nogal van het Achterhoeks. De Rijn zit er tussen hè! Maar daarna wende dat snel. We hebben veel plezier gehad. Op de brommer bracht broer Anton me een paar dagen later weer thuis.
De band bleef en toen Hein in 1995 overleed was er zelfs een grafkrans met het opschrift: [i]Bedankt Hein[/i]. Mimy sprak ik daar voor het laatst.
Ik had zonet Joke en Johan aan de telefoon. “Wet i-j wee hier pas is ewes?…. Mientje Coenen. Ze is ok bi-j tante Dine ewes.” Mimy is dus opnieuw op de Boomgaard geweest, heeft de camping en ook mijn schilderijen in de recreatieruimte bewonderd en kocht zelfs een kinderboekje voor haar kleinkinderen. De Boomgaard is ook voor hààr een plek die bijzondere herinneringen oproept.