Soms komt er iets boven water waarvan je vergeten was dat je het had. Toen Jos en Margo op de Boomgaard hun huis aan het inrichten waren kwamen er na 55 jaar een paar schoolschriftjes van mij te voorschijn. En als ik in de grote hutkoffer van Wim kijk vind ik van onze kinderen het een en ander. Maar ik ben niet de enige die dingen bewaart. Toen ik in Hattem begon aan mijn onderwijzersloopbaan was het de tijd van Pinkeltje en ik heb in die tijd de kinderen heel wat verhalen voorgelezen. Eén van de ouders zocht een model om te schilderen en vroeg, ik denk via zijn dochter, of ik wel zou willen. Och waarom ook niet. Ik had een kamer bij de fam. Sobering en had behalve mijn schoolwerk weinig meer te doen. Het werd een aardig schilderij dat jarenlang bij mijn ouders heeft gehangen en nu boven ons bureau een plekje heeft gekregen. Dochter Hannie vond het niet echt lijken, ik sta er wat ernstig op en enigszins geflatteerd. Als dank voor het meegekregen schilderij gaf ik toen een boek van Pinkeltje. Dat werd zo gewaardeerd, dat ze het nog steeds als een soort relikwie bewaart. ‘Mijn zolder is net een museum’, meldde ze, en stuurde de foto van het 50 jaar oude boek. ‘Van juffr. Eggink 1963’, staat er voorin. Zo kun je lekker mijmeren als je eens op de zolder rondstruint. Toch erg leuk om te horen.
