Als je zolang samen bent als wij ken je iedere gezichtsuitdrukking, iedere lichaamsbeweging en oogopslag van elkaar. Je hoeft elkaar bijna niets meer te vragen… zou je zo denken. Dat het wel eens anders uit kan pakken heb ik gisteren nog ondervonden.
Staan we op tijd klaar om richting Laren te gaan. Ik heb de tasjes al bij de auto staan. Die zat nog op slot. Even nog de kippen voeren. Mark zal straks na de voetbal Storm komen halen. Als ik terugkom heeft Wim de auto al gestart en komt voorrijden. Ik roep: Heb ie de tassen in de auto ezet?’ Hij kijkt me aan. Nog eens: ‘Heb ie de tassen al in de auto?’ Hij knikt van ja. Mooi zo! Ik stap in en we rijden op ons gemak naar Zaal Stegeman in Laren. Wim vindt nog een mooi plekje om te parkeren en ik wil mijn handtasje pakken voor we naar binnen gaan om Ben en Diny op te zoeken. Maar ik zie geen tasjes…!!
Blijkt dat de tasjes nog in Emmen onder de kapschuur staan…. tenminste als ze er nog staan. Wim beweert bij hoog en bij laag dat ik niets over tasjes gevraagd heb. ‘Daor wet ik niks van’, herhaalt hij. Daar staan we dan. Geld , I-pad , pyjama, toiletspul, medicijnen, camera, mobieltje, deusken met eitjes van onze scharrelkipkes veur Diny… alles buiten onder de kapschuur. ‘Waor ha’j ze dan neer ezet?’, vraagt Wim. ‘Nou gewoon näöst de auto’. ‘Ik veulen met et weg riejen wel een hobbel’, zegt hij dan ook nog. ‘O foi, o foi toch…’ begin ik te foeteren… ‘dao geet mien nieje I-pad.’ Wim heeft gelukkig wel z’n mobieltje bij zich en belt ogenblikkelijk Mark. Die staat net met Storm thuis in Sleen al op de oprit. We leggen onze ellende uit en hij belooft meteen terug te gaan. Dan valt de telefoon uit… batterij leeg. Ook dat nog. We moeten geduld hebben tot we ’s avonds bij Ben en Diny thuis zijn. Gelukkig blijkt alles nog intact te zijn. Die hobbel zal hij wel in zijn schrik bedacht hebben. Die nacht slaap ik in een nachtpon van Diny en Wim in een pyjama van Ben….opgelucht.
