Even kreeg ik een flash back. Terwijl ik nog wakker aan het worden ben, kwam er ineens een reclame van de STER voorbij die me plompverloren op de keukenvloer van de Haar deed belanden. met een pan. .. een lege pan waar net de pudding in werd gekookt door opoe. Dat gebeurde toen nog, pudding koken. En opoe kon er wat van. Die was vroeger bij een rijke familie opgeklommen van bellenmeisje tot kokkin. En wat wij, Diny en ik dus, daar zo geweldig aan vonden was het uitlikken van de pan. Nee niet echt likken, maar met de lepel de pan schoonschrapen. Ze liet er meestal nog een beetje extra in zitten. Ik hield vooral van dat beetje aangekoekte laagje op de bodem. Even was het of ik zelfs de vanillegeur nog kon ruiken.
‘Ken ie-j dat ok nog?’, vroeg ik Wim. ‘Ik had liever dat vel dat ‘r op zat’, zei hij. Nee daar walgde ik weer van.
Wim heeft juist een herinnering aan een speciaal gekookte pan met vanillevla. Henry, toen al een bijdehand en snel typje, wilde even kijken wat er toch zo lekker rook daar boven op die plank en trok de hele pan met hete pudding over zich heen. Tja, dat blijft wel hangen. Ik heb hem ook nog nooit aan de pudding gezien, bedenk ik me.
Toen onze jongens klein waren had je de Saroma, lekker makkelijk. Die hoefde je alleen maar door de melk te kloppen. Daar vond ik zelf niks aan, maar intussen hadden de yoghurt en de kant en klare vanillevla gelukkig zijn intrede gedaan. Dat werden dus vlaflipjes: je weet wel: yoghurt , een beetje limonade en dan de vla. Nu voor ons tweeen is het gewone magere yoghurt met of zonder vruchtjes geworden of liever eten we helemaal niks toe, want we hebben genoeg aan een groenteschotel met kip. Maar ja als je dit weer ziet. We hebben ook al, uit pure nostalgie eens griesmeelpudding geprobeerd, waar broer Johan zo gek op was dat hij die, toen hij nog geen drie was, persoonlijk kookte, staande op een stoel voor het aanrecht met butagasstel.
Misschien ligt er nog ergens een pakje pudding uit het kerstpakket van Rick.
