Voor een ander niets bijzonders maar voor mij een plaatje vol herinneringen. Tante Hermien schreef hier achterop: Coba’s verjaardag 1978. Het is dan 23 juli, haar 63e verjaardag. Ze zal de 64 niet meer halen. Vijf maart 1979 overleed ze. Op dit moment is ze al ziek maar niemand weet hoe erg. Alles op deze foto heeft met ons verleden te maken. De gesmeerde broodjes staan klaar op het bakelieten blad en het schilderij, dat ooit Hanny’s vader maakte in mijn eerste jaar voor de klas, hangt op een prominente plaats en op het eerste gezicht lijk ik er nog aardig op. Nu hangt het hier in ons huisje aan het Schoolpad boven het bureau. In 1962 was de kamer op De Boomgaard twee keer zo groot geworden en werd er een heus bankstel aangeschaft, een beetje oud- Hollands. Een van de stoelen hebben we 32 jaar later opnieuw laten stofferen en heeft bij ons een tweede leven gekregen.
Het orgel van vader Hendrik Jan staat in de hoek en Diny heeft hier op moeder Coba en de buurvrouwen er op begeleid bij het oefenen van kerstliedjes voor de kerstviering van de Vrouwenvereniging Linde. Op tafel staan de gladiolen waar mama zo gek op was. Ik heb er nooit wat aan gevonden, zulke stijve staken, en in de tuin vallen ze steeds om.
Oom Sjoerd zit zoals altijd er perfect gekleed bij. Dat kan ook niet anders als top kleermaker.
De ooit zo slanke tante Hermien is door de jaren heen wat uitgedijd en als ik toevallig eens een rok probeer placht Wim wel eens te zeggen:’Noe liek ie net op oew tante Hermien’. Zegt wel iets van mijn tegenwoordige omvang. Maar vooruit… ik vat het maar op als een compliment want zij zag er altijd uit om door een ringetje te halen.
De sanseveria in de vensterbank vond ik vroeger hopeloos ouderwets, maar nu heb ik er zelf twee van buurvrouw Geesje gekregen.
En zo gaat het als je in je doos met oude foto’s gaat snuffelen….
