Wat zit een mens toch apart in elkaar. Vandaag was het dan Moederdag en vanzelf heeft zo’n dag nu een wat andere klank dan normaal. In het verleden gingen we na de ochtendverrassing van onze eigen jongens van de ene moeder naar de andere. Pa vond vader- en moederdag maar onzin, een verzinsel van de winkeliers. Toch werd het door beiden, stiekem ook door pa, zeker gewaardeerd dat je even kwam. Nadat ze overleden zijn blijft het bij een bezoekje van de kinderen aan ons. Vroeger werden we verrast door allerlei zelf in elkaar geknutselde werkstukjes en tekeningen, later door bloemen. Altijd een dag met een gouden randje.
Dit jaar nam ik me voor om vooral mijn zegeningen te tellen en blij te zijn met de jongens en Judith die even aan zouden komen. Maar tot mijn eigen verbazing werd het dweilen met de kraan open. Ik kon meteen na het wakker worden niet meer stoppen met huilen. Helemaal van slag! Ik kon niet meer ophouden. Ons bezoek aan de kerk ging niet door en Wim bracht snel de flyers voor de nieuwe expo met het werk van Roelie en Co Manrho naar de kerk om op de tafels te leggen in de expohoek waar na de dienst koffie wordt gedronken.
Ik kreeg een lieve mail van een vriendin:
[i]Lieve Hetty,
Vandaag…
Deze dag…
Zonnige zondag…
Vandaag
Deze dag…
Moederdag…
Er zijn van die dagen,
die je anders beleeft dan voorheen.
In jouw keetje hangt een tegeltje speciaal voor jou
door Mark gekocht…Mijn moeder.[/i]
[i]Jouw familie…jouw dierbaren…zij houden allemaal van jou.[/i]
Voor dit soort dagen heb ik een pilletje van de huisarts gekregen om even wat afstand te kunnen nemen. Tegen de middag begon het te werken en hebben we samen met Gerhard, Judith en Rick een mooie middag gehad. Samen hebben we de kaarten bekeken die we gekregen hadden na het overlijden van Mark. Zo was hij er toch een beetje bij.