Mijn vriendin kwam 30 jaar geleden vanuit Schotland naar Nederland. Haar man en zij hadden voor de Achterhoek gekozen en beiden waren gek op dieren. Ze kwamen met hun zoontje èn labrador Tanja deze kant op. Ze kregen voor hun grote stuk tuin een stel geiten te leen. Het leek een sprookje, een huis in een mooi dorp en een gezellige buurt èn geiten. Ze genoten er meteen van. Het Nederlands leren ging haar goed af, ze werd goed opgevangen. Ik had ook niet anders verwacht. Ze werkte zelfs weer als verpleegster op de ambulance.
Nu wonen ze alweer zo’n 20 jaar in onze buurt, 100 km noordelijker. Ze kwam eens langslopen met haar hond, we raakten aan de praat en merkten dat we veel dezelfde interesses hebben.
Vanmorgen kwam ze even aan, bijpraten, plannen maken en dat onder het genot van een kopje thee en een balletje gooien voor Storm.
Ik wist dat ze gek op dieren is en vroeg haar of ze haar geiten niet gemist had toen ze hier kwamen wonen. Ze hebben wel een prachtige tuin, maar wel te klein voor geiten. Nee, gemist had ze ze niet. Die geiten vroeger bleken al helemaal op elkaar ingespeeld. Dat kan ook een nadeel zijn. Ze vertelde met verve: Er was één oudere geit bij, een soort van moeder overste, dat bleek een loeder. Al gauw zag ze er generaalstrekjes in te zitten. Vanaf haar hoge houten troon in het midden van het weitje hield ze haar onderdanen strak in de gaten en die vlogen voor haar. Op een gegeven moment zag ze zelfs dat moeder overste haar troepen leek te verzamelen. De onderdanige geiten gingen keurig zitten waar de oppergeit ze hun plek aanwees. Ze hoefde ze alleen maar even aan te kijken en een knikje te geven. Daarna kwam moederoverste zelf bedaard van haar troon af, ze ging midden tussen haar volgelingen zitten, keek ze nog even aan, kwam overeind en gaf het sein tot aanval op de arme Tanja.
Dat bleek voor mijn vriendin toch teveel van het goede. De geiten gingen weer terug naar de boer.
