‘Kom hier es kieken’. Buurman Jans wenkt ons wanneer we na ons zwemavontuur even langs komen om naar moeder Wolterdien te informeren. Wij lopen mee de schuur in. ‘Wet jullie wat dit is en wie dat d’r neer elegd hebt?’ We zien wat keuteltjes liggen. Ze lijken wat groot voor muizenkeutels. ‘Onze Willy zeg dat et rottekeutels bunt. Zee wet et heel zeker. Zee dech dat aoveral op de delle en in de schure en in de slaopkamer van moe rotten zit. Ze werd hellig toen ik et niet met eur eens was’.
Het zijn de keuteltjes die ik bij ons in de winter ook wel in de schuur zie liggen, maar ratten? Dat mag ik toch niet hopen. ‘Kom maor mee, ik zal et jullie laoten zien van wie ze bunt’, zeg Jans. Wij mee naar het stookhok. Daar staat een kleine val op de grond en daarin….. twee levende spitsmuisjes, gelokt met pindakaas. Dat zijn de veroorzakers van de keutelvervuiling. ‘Willy wil mien niet geleuven’. ‘Maak d’r dan een foto van Jans’, stel ik voor. Dat gaat nu gebeuren. ‘’t Bunt nuttige beestjes, ik laote ze straks maor weer lös’, beslist Jans. Helemaal mee eens. Misschien moeten wij dat ook maar proberen met zo’n val van gaas.
Ik moet spontaan even denken aan de uitdrukking waarmee we vroeger wel eens jongens wilden plagen: Spierballen as moezeköttels. Je moest wel oppassen tegen wie je dat zei want je liep kans dat het tegendeel bewezen ging worden.
