Mijn oog valt op mijn gevederde vriendjes. Behalve het roodborstje dat hoog op zijn paal de herfsttuin zat te overzien komt ook de Marans haan langs lopen met zijn drietal: een witte hen, nog een nakomeling van Hendrik de Exequer leghorn, een nu onaanzienlijk grijzig Auracuna hennetje die hevig in de rui is en normaal groene eieren legt, en de bruine inheemse leghorn. Een multicultureel volkje dus, niks geen racisme hier. Alleen de jongste witte hen legt nog 2 keer per week een ei. De anderen houden hun winterreces
Zo ziet het er ook uit wanneer je in het westen van ons land rondkijkt. Alle kleuren zie je daar en van mij mag het. Jammer is het alleen dat het zo’n gedoe geworden is rond onze Zwarte Piet. Wie is daar toch ooit over begonnen? Dan heb je zo weer gedonder in ons kleine landje.
De sint zonder een zwarte Piet kan toch niet. Totaal niet racistisch bedoeld. De meeste mensen met een kleurtje storen zich er niet aan.
Wanneer iets als plagen of pesten bedoeld wordt ligt het anders. Vele jaren terug in Hengelo waar in de 60-er jaren veel Turkse mensen kwamen werken, kwam een Turks meisje op het schoolplein bij me: ’Hij scheldt me uit’, zei ze en wees op een jongetje dat zich al uit de voeten maakte.
‘Wat zei hij dan?’, vroeg ik.
‘Turkie turkie onderjurkie…’. Ze was echt boos. Of weer later een jongen die de opmerking: ‘Hasan doe je jas an’ niet kon waarderen
Je kunt dan denken.. was dat nou zo erg? Voor hen wel. Ik moet dan denken aan ons spreekwoord: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Tja… opvoeding begint al bij het begin.
