De natuur laat zich niet dwingen, niet door mij in elk geval. Wanneer planten niet bij je grondsoort passen of te veel in de schaduw of juist in de zon staan wat ze nou net niet willen, wordt het niets. Je kunt de grond wat veranderen door er turf bij te doen of meststoffen, maar je kunt ook de beplanting aan de plaats aanpassen. Ik was altijd al gek op kerstrozen, Helleborussen. Aan de ene kant van het pad naar de wei aan het Schoolpad wilden ze wel en aan de andere kant niet. De oeverrand van de vijver daar stond eerst vol met aardig wat verschillende soorten planten. Nu een aantal jaren waren er nog drie van over, de gele lis in overvloed, watermunt en dotters. De waterlobelia met z’n mooie rode bloemen miste ik al gauw en af en toe deed ik weer een poging met nieuwe. Wat er uit zichzelf bij kwam staan was de vrouwenmantel. Dat is wel zo’n gemakkelijke plant. Droog of nat, zon of schaduw, het maakt haar niets uit en het blad met de dauwdruppels ’s morgens kan ik wel waarderen: sterke dame! Ook nu aan de Torflang vind ik er een paar die de aanleg met tegels en veel grind doorstaan hebben
We hadden eens van Rob een stel kippen, Barnevelders, gekregen. Er waren er een paar bij die niet door de rest geaccepteerd werden en één was al snel verdwenen. Net die ene kreeg een stel kuikens toen we op vakantie waren. Waarschijnlijk zat die ergens in de bosjes te broeden. Ze deed haar best bij de verzorging van haar kroost. Toen we thuis kwamen waren er nog zes. De kuikens werden groter en gingen alleen op stap, kropen door een openingetje in de deur van de ren. Pas ’s middags lieten we de rest van de kippen los lopen, we hoopten dat ze eerst een ei zouden leggen. Toen had de kloek bedacht om ’s nachts boven in een laurier te gaan zitten, buiten de ren. Ze kloekte haar kinderen mee naar boven, maar eentje kwam niet verder dan de lage cotoneaster. Dat was me ’s avonds een spektakel. De kleine riep maar en moeder antwoordde, maar het lukte maar niet om langs de takken van de laurier hoger te gaan. Als je je er mee ging bemoeien vloog die kloek je aan. Dus lieten we het maar gebeuren. En eenmaal donker, was het ineens stil. Loeder liep er die keer met opgestreken staart langs maar die had liever muizen, elke dag legde ze er een bij de deur. Dirk, die nu bij Anja is en af en toe een muisje komt scoren aan het Schoolpad, zou hem in de gang oppeuzelen.
