‘Snap je nou dat ik dat ook wel eens heb… dat ik ineens emotioneel kan worden… gewoon om iets wat ik lees.. net als vanmorgen dat stukje van die inktvisjes’, zei Wim gisteravond. Ik had hem verteld over mijn emoties toen ik las dat er straks varkentje Hetty in Zambia haar plekje krijgt. Diezelfde ochtend lazen we zoals meestal gezamenlijk de krant, ons eigenste Dagblad van het Noorden. Er stond een artikel in over te vroeg geboren baby’s die de navelstreng van hun moeder missen. Ze schijnen een voorliefde te hebben voor de draden en snoeren die hen ondersteuning geven in de couveuse. Wim las dat stuk het eerst en vertelde dat het hem wat deed…’Speciaal die laatste paar zinnen’, voegde hij er aan toe. ‘Leas ie dat ok maor es’. Het was inderdaad ontroerend.
Het Emmer Scheper Ziekenhuis is als één van de eerste ziekenhuizen er mee begonnen om gehaakte inktvisjes aan de kleintjes te geven en inmiddels zijn het er meer. De zoekende handjes van de baby’s trekken dan niet zo gauw meer sondes en slangetjes los. De inktvisjes worden gehaakt door vrijwilligers. Mirthe is een van de patiëntjes die zo’n inktvisje heeft gekregen. Haar moeder vindt het een leuk initiatief. Het stukje eindigde met het persoonlijke berichtje er bij van de haakster: ’Lief kindje, hou je maar vast aan mijn armen, dan sleep ik je er wel doorheen.’
Zie… en dat bedoelde hij nou.
Door op de titel te klikken krijg je meer informatie over de inktvisjes.