Elke dag zie ik de kleren van Wim nog hangen. Heb nog geen energie om daar iets mee te gaan doen. Dat komt nog wel, dacht ik steeds. Maar nu slaap ik, wel met Storm naast het bed op zijn schapenvachtje, maar met zicht op de geruite blouses die aan de deur hangen, gestreken en wel. Het is het enige dat ik hier in dit huis gestreken heb. Het beddengoed gaat er zo weer op, zit glad uit zichzelf.
Het is goed om ergens mee bezig te zijn, dat geeft toch ook weer enige energie en heb ik de hoop dat ik weer op gang kan komen met wat ik nog te doen heb in dit leven, want uitgeblust in de stoel hangen helpt ook niet. Donderdag een eerste gesprekje met de praktijkondersteuner van onze huisarts. Heb ik in vorige moeilijke tijden ook veel aan gehad…
Ik moet ineens denken aan Wim tijdens zijn avontuur op de Filippijnen toen hij in het weekend keurig verzorgd in een hotel op Cebu zat. Hij belde zelf om te vertellen over de omgeving met Palmbomen en Uitzicht. Toen ik zei dat hij er maar van moest genieten kwam het er heel triest uit: ‘Maar ik ben wel helemaal alleen’. Hij had echt heimwee gehad.
Na het inrichten van de nieuwe Expo gaan we vrijdag aan de gang met de eerste adventsschikking. Rien maakt al een guirlande met takken van de levensboom die de basis gaat vormen voor: Op weg naar Kerst.. Janny en ik worden geacht beukenblad en beukennootjes te vinden. Zo blijf ik betrokken bij van alles. Heb net mijn dagelijkse telefoontje gehad van Rick dat bij afsloot met de woorden: ‘Dit keer in elk geval geen regenbuitje aan het end’.