‘Nee toch..?!’ Ik kijk even om de hoek in het kantoortje, eigenlijk het deel van de schuur die eigenlijk onze werkplaats is en alle gereedschap herbergt die er nog is. Drie bewoners voor ons hebben dit deel van de schuur zo genoemd omdat het inderdaad als een klein aangebouwd kantoortje diende. ‘Boerenmetselwerk’, noemde de makelaar het. Zelf gebouwd waarschijnlijk.
Ik zie de klep omhoog staan van de rattenval en ik zie wat donkers voor het dichte gazen deurtje. Als ik dichterbij kom zie ik een dikke rat met een lange staart zitten die begint te piepen als ik dichterbij kom. Ik vertaal het als ‘Help help’… Ik griezel ervan en heb ook meteen medelijden met het dier. Ik weet wat er zal volgen.
Buurman Jans is er altijd radicaal in en Wim net zo. Die gaat met val en al straks in de regenton. Ik denk aan Dirk. Die kan dit karweitje ook opknappen. Behalve zijn minimale rantsoen van 2 muizen per dag heeft hij ook wel eens een ratje te pakken. Alleen laat hij die liggen, smaakt niet … Misschien kan deze jongen dan nog ontsnappen naar Verweggistan en zien we hem niet weer.
Maar Dirk is er even niet. En Wim is onverbiddelijk. ‘Ik dacht al dat ik wat heuren toen ik in de sauna zat’, merkt hij op. Misschien is het nest onder de vloer van de schuur weer opnieuw bewoond nadat we er twee jaar geleden zoveel gevangen hadden. Dat is ook geen optie…dat kan niet meer. En Dirk is er niet.
Wim maakt het karwei af en de val wordt opnieuw gevuld met een stukje brood met pindakaas aan een haakje. Tja….
Foto: een stukje ‘boerenmetselwerk…’