Bella en Loesje, de nieuwe veulens bij Alle en Anja.
Na het werken in de tuin is het goed om even bij het zwemmen je spieren op een andere manier te gebruiken. De zwemjuf probeert iedere keer de oefeningen bij het aquajoggen af te wisselen zodat het nooit verveelt. Op de terugweg fiets ik langs buurvrouw Anja. Ik zie haar zitten en ga even bij haar op de koffie. Kleine Tim is twee en is met kleurpotloden in de weer. Hij vindt groen de allermooiste kleur. Hij kent ook al blauw en rood. Daan ligt in de box en traint z’n arm en beenspieren door op handen en knieën wat heen en weer te wiebelen. Ze hebben behalve een paar mooie veulens ook een nieuwe huiskat, een kitten nog. Ik heb nog nooit zo’n soort gezien… zo aanhalig en helemaal vertrouwd met de kleintjes. Ze zet haar nagels niet uit. Frank gaat al naar school en wil af en toe bij ons komen om “bij te praten”, zoals hij het noemt. Ach het is net als vroeger bij ons met de drie jongens.
Toen wij een jong katje hadden en Mark nog door de kamer kroop had die binnen de kortste keren wat krabben op z’n wang. Als je goed kijkt kun je nu 38 jaar later de littekens nog zien. Die Miesje ging dus snel mee naar De Boomgaard, waar ze voor heel wat nakomelingen heeft gezorgd tot de Duitse staande Arno van Ben en Diny en later Duitse herder Jansen van Johan en Joke zelf een einde maakten aan de katten daar.
Wim is even naar buurvrouw Wielens voor z’n wekelijkse bezoekje. Ze is afgelopen weekend 83 geworden. Toen was het groot feest. Ze genoot van alle belangstelling. “Neem de mensen zoals ze zijn”, is een uitdrukking van haar en zo is dat. Haar ootie—Drents voor opoe– had nog zo’n uitdrukking wanneer er iets aparts gebeurd was. Dan zei die:”’t Is me wat in de wereld van God!”
Pas kreeg ik van haar hamlapjes mee, nog van de slacht. Dat wordt smullen straks.