Regelmatig kom ik terug op de plek waar ik geboren en getogen ben, maar dit keer is het anders. Het is of alles er mooier uitziet. Komt het door het mooie weer of ligt het aan mezelf. We rijden rond in Vordens dreven, maar nu nemen we niet de rechttoe rechtaan route zoals ik dat vroeger deed. Ik doe maar wat en toch zien we veel plekjes die ik zo goed ken. De Kapellebultweg en een huis dat het Garmelkampje heet. Het moet er altijd al geweest zijn, maar door de andere routes die we rijden is het bijna of het nieuw voor me is. Als we bij de Konijnebult op de Ruurlose weg komen grijp ik ineens m’n kleine camera die ik altijd bij me heb en begin hier en daar een foto te knippen van plekken met een herinnering.’ Kiek Wim… hier hef tante Riek vrogger nog ewoond’. Ik ken de foto nog waarop mama met een vriend van toen voor het huis staat. Tante Riek roept wat naar haar toe uit een raam er boven. In Vorden zelf nemen we een uitstekende cappuccino bij de Rotonde, het restaurant op de plek van voormalig fotograaf Dolfijn en schoenmaker Visser. Ik denk meteen aan onze ome Wim die het over die Rotronde had. En even zie ik hem nog zitten in zijn Volkswagen. We hadden in die tijd nog nooit van een rotonde gehoord.Na onze inkopen bij een supermarkt op de plek van voormalig kruidenier Kistemaker die vroeger nog de boodschappen aan huis bracht, gaan we door het Vordense bos weer richting Boomgaard. We rijden een stukje van het Pieterpad, komen langs het Knopenlaantje waar vroeger en nog steeds geliefden samen een knoop legden. Ook die van ons van 50 jaar geleden moet er nog te vinden zijn. We vinden hem niet en Wim legt alsnog een nieuwe knoop. Via de Waarlerweg komen we inderdaad langs het Waarle. We hebben er eens gelopen volgens een route van Vroege Vogels. In de beschrijving stond dat er een grote Sint Bernard was die met je mee zou willen lopen en bij het begin van het bos zou een bordje gestaan hebben: Stuur de hond terug. Bij ons hoefde dat niet, want een fluitje vanuit het huis deed hem al besluiten om terug te gaan naar de baas. We gingen nu naar links en tot mijn grote verbazing kwamen we door een stuk natuur zoals het er heel vroeger uitgezien moet hebben: een stukje Drentse heide leek het. Zo mooi. Op de strategisch mooiste plek staat een picknicktafel. Nu woont er ook geen boer meer op ’t Waorle, maar een rentenierende veearts met zijn vrouw en de grond is van het Geldersch Landschap. We komen uiteindelijk op een weg die links naar ’t Hissink leidt, waar de fam. Kornegoor nog woont en rechts gaat naar de Lindeseweg en komt precies tegenover het begin van de Lieferinkweg uit. Het is de zandweg waarlangs we vroeger de koe moesten aanjagen met een tak in de hand als vader Hein het tijd vond om met die koe naar de bolle te gaan, een van de stieren van stieren- en hengstenhouder Koning was de gelukkige. Bij de biologische boerderij waar vroeger Roeterdink woonde is ook een kapsalon gekomen. De boerinnen van vroeger zijn er niet meer. De meesten hebben hun eigen baan. Maar hier mochten we altijd in het voorjaar om een bosje sneeuwklokljes vragen als het de tijd ervoor was.
Tja… en zo gaat dat als je eens met andere ogen om je heen kijkt en het verleden z’n gang laat gaan…. 🙁
