Zoals Diny regelmatig nog contact heeft met Carin en Hennie, nichtjes van haar eigen leeftijd, had ik het met Gerrie en Gerke. Allemaal nichtjes van de Bijenhofkant, de familie van onze moeder. Gerrie bezochten we af en toe in Doornspijk, maar ze overleed een paar jaar geleden.
Gerke heeft met haar Wim al in veel delen van ons land gewoond. Van Heenvliet onder Rotterdam, naar Epe op de Veluwe, dan weer naar Hoek in Zeeuws Vlaanderen om tenslotte in Soest neer te strijken toen hij voor de NCRV ging werken. Dat krijg je als je als journalist voor kranten werkt.
Gisteren waren we bij hen in Soest en het contact was als vanouds, het voelt heel eigen. Onze moeders leken qua karakter ook erg op elkaar. We konden zo veel herinneringen ophalen en ook het heden uitwisselen. We hebben allemaal ons rugzakje meegekregen in de loop van ons leven en door naar elkaar te luisteren voelt het als troost.
Gerke is niet goed meer ter been en om haar Wim te ontlasten had mijn Wim zijn bekende mosterdsoep gemaakt en had ik er broodjes bij gesmeerd zodat we alle tijd hadden om van elkaar te genieten zodat niemand in de keuken hoefde te staan.
Ik had net een paar kleine lidcactusjes gekocht. Ik kon het niet laten, ze deden me denken aan de enorme lidcactus die op de Boomgaard tegen Kersttijd zo uitbundig bloeide. Echt een plant van vroeger. Ik nam er ook eentje mee voor Gerke, zodat we bij het zien van deze cactus elke dag even aan elkaar en onze moeders kunnen denken.
Haar Wim zag het plantje en meteen kwam het: ’Die had mijn moeder ook!’
Vanmorgen belde Gerke nog even. Ze had het heel fijn gevonden, net als wij. We houden deze bezoekjes er in.
