‘Ik heb nu even een AD’, vang ik in het voorbijgaan in de supermarkt op. Een man is aan de praat met een kennis en maakt kennelijk gebruik van de landelijke acties van de Nederlandse dagbladen.
‘Als de 4 weken om zijn neem ik weer een andere. Ik heb de Telegraaf, De Volkskrant en het NRC al gehad. Straks probeer ik Trouw ook nog’.
‘Maar heb je het Dagblad van het Noorden ook al geprobeerd?’, vraagt de kennis, dan heb je ook het streeknieuws’.
Dan ben ik met mijn winkelwagen al buiten gehoorsafstand. Ik bedenk dat ik ook wel proefabonnementen heb gehad in het verleden, maar lange tijd wist ik het af te houden. Geen behoefte om naast ons Dagblad van het Noorden nog meer te lezen. Ik had genoeg aan deze. Maar na een paar jaar wilde ik de Volkskrant eens proberen. De zaterdagkrant op papier en de rest digitaal. Zo was het zelfs gratis. Beviel wel maar niet om er verder mee in zee te gaan. Ik hou van de columns maar daar kun je niet een krant voor aanschaffen.
Maar nu heb ik me over laten halen om Trouw 4 weken in de bus te krijgen voor 4 euro. Wim heeft ook wel wat met Trouw, aanvankelijk vanwege de oorspronkelijke verzetskrant en de Christelijke achtergrond. We zijn ze nu aan het vergelijken. Voor ons steekt Trouw er met kop en schouders voor ons uit. Terwijl ik ons eigen Dagblad snel doorblader en aan de koppen zie welk artikel ik helemaal wil doornemen, lees ik geboeid hele artikelen in Trouw. ‘Ie komt d’r zowat niet deur’, is ook Wims commentaar. Het boeit hem ook.
Toch zijn twee kranten teveel voor ons, maar waarschijnlijk houden we Trouw maar eens aan als zaterdagkrant.
