Nog even wachten op het pingeltje…

Nog nooit zag ik zoveel mensen bij elkaar, een potje met pieren was het daar op Schiphol. Terwijl je donderdag nog gewoon kon lopen door de vertrekhal was dit nu bijna onmogelijk. We vonden wel voor ons een hoekje om te zitten terwijl ik met Rick kruip door sluip door richting inchecken en bagage afgeven ging. Het laatste stuk deed hij alleen. Het duurde nogal, maar eindelijk kwam hij onze kant weer op. Omdat we nergens nog even rustig konden zitten om koffie te drinken ging Rick nu maar meteen naar de douane en wij met de bus naar P3 waar Jan de bus had gestald. Rick meldde gelukkig dat hij bij de gate zat waar hij bijna aan de beurt was om in te stappen. Zo reden we gerustgesteld weer naar het oosten van het land waar we bij het chauffeurscafé bij Lichtmis onze taak af gingen ronden met een lekkere lunch.
Het is nu half 11 en hij zal wel over zijn. Henry en Tonny zijn inmiddels ook weer thuis na een geweldige logeerpartij bij Fred en Gera en hun gezin. Ze hebben veel van hun vrienden weer ontmoet.
Meestal belt of appt Rick als hij eenmaal bij Fred en Gera thuis is. ’Ik denk dat ik even app’, zei hij nog, ‘want jullie slapen dan al’. Dus liggen wij straks toch licht slapend op het pingeltje van de app te wachten.