Af en toe denk ik even terug aan de tijd dat Ben en Niesje hier vaak te vinden waren. Zo ook tijdens een scratchdag toen ze met een geïmproviseerd koor de Crucifixion instudeerden om diezelfde avond al uit te voeren. De mannen oefenden de hele dag en ’s avonds bij de uitvoering waren wij als vrouwen, Niesje, Willy en ik, èn buurvrouw Wolterdina met haar zus Jantiena van de partij.
“Oh wat mooi… ‘k Heb nog nooit zoiets moois eheurd”, zei Wolterdina die naast me zat steeds . “En dat jonge ventien.. wat zingt e mooi en dan draeit e zich ok metene umme um et koor te dirigeren. Wat mooi, oh… wat mooi”!
Dat jonge ventien was dirigent Daniel Rouwkema die behalve dat hij de hele dag de leiding had, ook de tenorpartij voor z’n rekening nam. De tenor die was ingehuurd bleek ziek geworden. En Wolterdina had gelijk. Ik had nog nooit een tenor met zoveel uitdrukking in z’n stem zo’n partij horen zingen. Daar werd je stil van. Het verhaal leende zich ook om dit met veel ingehouden emotie te zingen. Ontroerend mooi!
Na het concert brachten we de beide zussen weer naar huis. Maar Ben, Nies, Piet en Willy gingen nog even mee om na te praten en wat te drinken en…. Toen kwamen de Hattemer verhalen natuurlijk weer los.
Looft den Heer.. 1 2 3… gaat nooit verlo ho ren. Looft den Heer 1 2 3 ..gaat bovenaan. Ben schetste een fotografisch beeld van Henneman die na een overwinning op een korendag met hun koor Looft den Heer een rondje Hattem deed en imiteerde hem kostelijk zoals hij de kamer bij ons rondliep met de kromme houding en hand in de rug als Henneman, een Hattemer die trots als een pauw vooraan liep door het stadje Hattem. Ook Gait Lattien en Jan Maoten komen langs. We kropen van het lachen: Niesje, Willy en Piet Schuin en Wim en ik.
Nee ook met Niesje en Willy hoefde ik me zo’n dag niet te vervelen. Dikke vriendinnen waren het, door dik en dun. Samen gingen we naar de Welkoop en…. daarna nog even een rondje Kringloop Het Goed. En alledrie vinden we wat. Nies en Willy wat kleding en ik een stoel. Ja dat laatste nest pups en daarna Toska hadden een stoel te grazen genomen. Wim had die wat bijgeschuurd, maar om nou levenslang met zo’n herinnering te blijven zitten….. Onze dag kon niet meer stuk.
En zo komen deze mooie herinneringen vanzelf terug, zoals altijd met een lach en een traan, want zowel mijn lieve buurvrouw als Ben, Niesje en ook Piet Schuin zijn inmiddels niet meer onder ons. Net als Mark die vaak bij deze bezoekjes even binnen kwam vallen.
Foto: Na ons schoven de drie mannen samen aan voor de enige echte van der Kolk nasi.