De prachtig gekleurde puffins en de nieuwsgierige zeehonden.
Eén van onze toppers blijft altijd nog Northumberland, een uitgestrekt gebied met prachtige heuvels in het noorden van Engeland. Ook hier stonden we op een kleine boerencamping bij boer Will. “Within a few months I’ll get my buspass” (65 jr), zei hij en lachend daarop: “and we don’t even have a bus here”! Op deze eenvoudige camping was alleen een kraan en een stortplaats voor het chemisch toilet, maar wel een magnifiek uitzicht. In plaats van één nachtje… bleven we er vijf. Wim installeerde zich elke morgen met een grote bak koud water midden in de caravan: "In dat kleine hokje kan ik m’n knieën nog niet eens uit elkaar krijgen".(over de badkamer) Ik waste m’n haar buiten terwijl Wim er met een ketel lauw water bij stond om hiermee m’n haar schoon te spoelen.
We bezochten van hieruit zelfs de Farne Isles aan de oostkust, de eilanden waar de puffins (papagaaiduikers) te zien zijn tot eind juli. Daarna gaan ze nl weer de zee op. We werden door een tanig kapiteintje aan boord gehesen en we zagen zoveel zeehonden bij elkaar als we nooit ervoor gezien hadden èn van heel dichtbij. Net een droom.
We legden aan op een eiland waar we konden wandelen en een ruïne bezoeken. Wim had een hoed op, z’n net gekochte nieuwe waxhoed. Die beschermde hem tegen de aanvallen van de meeuwen. Nee ik waagde me er niet aan. Ik heb een fobie voor meeuwen gekregen nadat ik “The Birds” van Hitchcock op tv gezien had. Ken je die? Dan snap je het! Wat Wim ook zei:"Doe mijn hoed op" of "Doe je jas dan over je hoofd"….. mij niet gezien!
Toen we weer vertrokken van het eiland was het al een beetje eb aan het worden en zaten we te zwaar beladen aan de grond. Geen nood. Er werd een kleiner bootje geleend en daar ging de helft van ons op zodat onze boot weer los schoot en in dieper water kon komen en konden we weer overstappen.
Vlak bij de kant zaten we weer vast. "Allemaal naar voren", klonk toen het commando. Ook dit liep goed af. Ja… je maakt soms wat mee!